Same same but different

Woensdagavond at ik kip en cashewnoten bij een Vietnamees tentje in Saigon. Ik was alleen, maar dat kon nooit lang meer duren: Niels zou vrijdagochtend aankomen in Saigon. Toch zou het best gezellig zijn om me nog even onder te dompelen in het backpackersbestaan. Ik besloot dan ook het meisje voor me aan te spreken, dat ook alleen zat te eten. Ik vroeg of ze ook alleen was. "Ja" zei ze. "Heb je zin om wat te gaan drinken samen?" vroeg ik. "Ja, dat lijkt me leuk!" antwoordde ze. And't that's how it's done. Misschien een beetje geforceerd, maar tien minuten later zat ik wel samen met iemand in een kroegje aan een Saigon Green. Het meisje bleek uit Oostenrijk te komen en Romana te heten. Ook was ze al 35. Dat had ik nooit gedacht. En Romana was fashion journaliste. Na een blik op haar gezondheidssandalen had ik dat ook nooit gedacht. "Dus ik heb ook echt een hekel aan deze" zei Romana terwijl ze naar haar gezondheidssandalen keek. Okay, vergeven. We praatten de hele avond over schrijven, mode en de (mogelijke) link met mijn studie rechten. Het was erg leuk en interessant en ik was blij dat ik de stoute schoenen had aangetrokken en dit meisje gewoon had aangesproken. Je ziet maar weer wat het je kan opleveren. Ook Romana was blij met mijn actie: het was de allereerste avond van haar reis en was blij dat ze meteen iemand had ontmoet. We besloten de volgende dag samen te gaan eten. Een beetje tipsy lag ik later in mijn stapelbedje in de dorm. Ik kon alleen maar denken aan alle dingen die Romana en ik besproken hadden en viel al brainstormend in slaap.

Donderdagochtend werd ik wakker van mijn dormgenoten die hadden besloten om vroeg op te staan. Ik deed of ik nog sliep en nog een douche toen ze allemaal weg waren. Ik snap niet hoe mensen het weken in dorms kunnen volhouden, maar voor deze ene laatste nacht kon ik er nog wel om lachen. Ik betaalde mijn 7 dollar en ging toen op zoek naar het Lien Ha Hotel, een midrange hotel uit de Lonely dat ik voor mij en Niels op het oog had. Na vijf keer heen en weer te zijn gestuurd vond ik dan eindelijk Hotel 68. Lien Ha bleek het uitgeschreven getal 68 te zijn namelijk. Zeg dat dan! De kamer was prima: een lekker bedje, mooie badkamer, airco, tv en view. Het kostte 24 dollar, maar aangezien we vanaf morgen met zijn tweeen zouden zijn, zou dat per persoon neerkomen op een lager bedrag dan ik meerdere keren voor mijn single room had betaald. Afijn, ik kocht een broodje op straat en ging op verkenningstocht.

Vanuit de bus woensdag had ik een lingeriewinkeltje gezien, en laat ik dat nu net kunnen gebruiken. Acht weken geleden heb ik alleen mijn oude ondergoed ingepakt. Na veelvuldig dragen en wassen ziet het er nu nog ellendiger uit dan het al was. Een leuk setje was dan ook geen overbodige luxe. Hoewel de winkel wat hoerig aandeed (lingerie IS hier denk ik vooral voor hoeren), zat er best wat leuks tussen. Ik probeerde de grootste(!) maat. Deze zat als gegoten en kostte omgerekend nog geen 10 euro. Verkocht!

Na dit eerste succes liep ik door naar de centrale markt, wat me nog het meest op de markt uit Siem Reap (toeristisch meets foodstalls) deed denken. Ik stuitte op een tassen shop-in-shop. Wat een prachtige modellen en wat een prachtig leer! De prijs was wat hoog, al viel deze voor Westerse begrippen nog erg mee. Na even denken, pinnen en betalen was de tas van mij. Hoera! Om mezelfte beschermen tegen verdere grote uitgaven liep ik terug naar de toeristenwijk. Ik hield van Saigon! Onderweg spotte ik twee oude bekenden: Tutti Frutti (van de frozen yogurt uit Phnom Penh) en Highlands Coffee (de 'Starbucks' uit Hanoi). Hoera!

's Avonds zoals afgesproken gegeten met Romana en nog een biertje gedaan in de 'drukke straat'. Om 23:00 uur ging ik naar mijn bedje, want ik wilde de volgende dag uitgerust mijn vriendje gaan ophalen.

Vrijdag was het zo ver. Ik ontbeet met een noodlesoepje en nam toen een taxi naar het vliegveld. De taxichauffeur was erg aardig en vroeg of ik nog vragen had over Vietnam. Die had ik. "Hebben Vietnamezen een hekel aan de Amerikanen?" Dit met het oog op de bombardementen tijdens de Vietnamoorlog. "Nee" zei de man. "Alle Vietnamzen zien nu in dat het communisme slecht was en de Amerikanen dat tegen wilden gaan in plaats van dat ze het land wilden inpakken. Dat dit bullshit was, daar zou ik later achterkomen. "Are you still single?" vroeg de man. "No" zei ik. "You married?" "No". De man lachtte. "You Dutch women get married very old". Ach ja. "So you're picking up your friend?" vroeg de man. "Yes, my boyfriend." zei ik. "You where to go? Because a lot of terminals". "Don't worry" zei ik "Amsterdam has one of the biggest airports in the world". De taxi kostte me 6,5 dollar en ik vond met gemak de terminal. Arrivals, international; zo simpel was het.

Een uurtje later stapte ik weer in de taxi, maar dit keer met Niels. Het was zo gek om weer samen te zijn. Ik snap niet hoe mensen langer zonder elkaar kunnen. Vol trots showde ik Niels mijn tot nu toe (op een na) mooiste hotel. Als Azie-expert liet ik hem alles zien waar ik tot nu toe alleen over had kunnen vertellen. Ook liet ik Niels kennis maken met mijn nieuwe verslaving: noodlesoep. De volgende ochtend zou ik hem een echt broodje van de straat laten proeven.

Zaterdag zijn we samen naar de Cu Chi (spreek uit: Gucci) tunnels geweest. Dit zijn tunnels van totaal zo'n 200 kilometerwaar Vietnamezen zich tijdens de Vietnam oorlog schuil hielden. Wat ik wistover de Vietnam oorlog was dat het noorden communistisch was en het zuiden niet, en dat daardoor een burgeroorlog ontstond. Amerika, bestrijder van het communisme, heeft zuid Vietnam geholpen met de strijd en het communisme verdreven. Maar wie er nu in de tunnels (in het zuiden) zaten en waarom werd me door dit tripje niet duidelijk. De noorderlingen om de zuiderlingen aan te vallen? Of de zuiderlingen om zich te verstoppen voor de noorderlingen? Of de noorderlingen om de Amerikanen aan te vallen of zich te verstoppen voor de Amerikanen? Met meer vraagtekens verlieten we om 13 uur weer het terrein. Na een - hoe kan het ook anders - noodlesoep hebben we ook meteen een bezoekje gebracht aan het War Museum. Ik hoopte hierdoor wat duidelijkheid te krijgen over het verloop van de noord tegen zuid oorlog en de tunnels, maar het museum bleek alleen te gaan over de rol van Amerika: de bad guy. Amerika had Vietnam aangevallen, had bommen gegooid, chemische wapens gebruikt, Jan en alleman vermoord. Hierna waren er ontelbaar veel misvormde kinderen geboren. Wel honderd foto's hiervan hingen in volle glorie aan de wand. Ook zag je foto's van slachtoffers die geraakt waren door mijnen of bommen. Deze mensen waren niet meer dan een hoofd, lap vlees en ergens nog een verdwaald been. Vreselijk om te zien. Van Linda had ik al gehoord dat het museum vrij subjectief zou zijn, maar dit bleek zelfs nog een understatement. In feite stond er zelfs niets over het oorspronkelijke conflict tussen noord en zuid. Ook over de tunnels is met geen woord gerept. Amerika is de hoofdrolspeler in de Vietnam oorlog. Toen bedacht ik me dat wij misschien ook wel gehersenspoeld waren. Misschien bekijken wij het vanuit ons Westerse perspectief ook wel subjectief en zien we Amerika automatisch als held. Interesting, interesting.

Eind van de middag op onze rooftop in de jacuzzi gaan zitten, biertje gedronken, springrolls gegeten en gedineerd bij een Indiaas restaurant. Een heerlijk dagje! Het is raar om niet meer alleen te zijn, niet meer contuni (onbewust) op zoek te zijn naar aanspraak en nieuwe vrienden. Ik verveel me nu niet als ik vroeg naar mijn hotelkamer ga. Ik ben nu niet alleen en voel me niet saai als ik met een boekje in bed lig. De volgende dag zouden we alweer doorgaan naar de volgende bestemming. De busrit zou nooit meer hetzelfde zijn. Bye bye Saigon, ik heb van je genoten. Groter en moderner dan Hanoi, meer gericht op toeristen, mooiere winkeltjes, maar toch minder chaotisch. Al lijkt dat misschien ook zo omdat ik inmiddels wel wat gewend ben. Ik ben nog steeds aan 't reizen, maar bekijk dingen nu door een andere bril en ben niet meer alleen. Zoals de Aziaten hier zeggen: same same! Hetzelfde, maar dan anders.