Een jetlag is een keuze

Met een dubbel gevoel begon ik aan mijn reis dinsdag. Ik zojuist afscheid genomen van Rox en Niels. Tegelijkertijd had ik een gezonde, goede kriebel en gierde de adrenaline door mijn lijf toen ik in mijn eentje naar de gate liep. Ik zou gaan! De eerste vlucht (naar Moskou) verliep niet al te soepel. I zat naast een irritante Nederlandse man die tegen me aanlulde over mijn reis. Wat ging ik doen? Waarom? Waarom alleen? Waarom Vietnam? Net de vragen die ik even wilde negeren na het afscheid, en ik me wilde focussen op het idee dat alles goed kwam. Naast me zat een chagrijnige Russische vrouw. TV's waren er niet. Gelukkig duurde de vlucht opeens mar 2,5 uur. Hierdoor zat ik wel langer op Moskou te wachten, maar luckily ontmoette ik een Nederlands stelletje. Zij zouden twee weken samen gaan, dan het meisje alleen. Mijn reis omgekeerd dus.

Na nog (een lange) negen uur vliegen kwam ik aan in Hanoi. Ik was blij toen mijn backpck op de band verscheen, want ik had er een hard hoofd in dat die Russen het allemaal goed hadden doorgestuurd. Bij het Nederlandse stel bleek het achteraf ook fout te zijn gegaan. Ik vond een Belgisch stel waarvan ik besloot achter hun kont aan te lopen. Niet avontuurlijk, maar met alle opdringerige taxichauffeurs en onduidelijke (lees: geen) borden leek dat me de beste optie du moment. Uiteindelijk zaten we met een man of 12 in een minibusje en zijn we naar de stadgebracht. Ik was aan de praat geraakt met een Amerikaans meisje dat met vriendinnen was. Samen met hun op zoek naar een hostel. We stuitten op een dorm en dat zagen zij wel zitten. Ik niet. Het zweet stond op mijn voorhoofd (onder andere) en ik wilde douchen. Alleen. En vannacht goed slapen, met de nadruk op goed. Verwend misschien, maar ik ging verder zoeken. Twee tellen later vond ik een hotelletje voor het dubbele, maar dat was het me nu waard. Bovendien was ik alleen, waardoor het omgerekend even duur zou zijn met zijn tweeen als de dorm. Mijn kamer zat vijf hoog. Ik sjokte als een luie walrus achter de kwikke Vietnamees aan naar boven. Een prima plaats om te vertoeven. Badkamer met hippe wasbak en spiegel, douche boven de wec, flatscreen aan de wand, tweepersoonsbed (en opgemaakt). Een mix van chic en pauper. Dit hotel was voor begrippen best prijzig en bepaalde faciliteiten waren ook echt luxe (wederom voor begrippn), maar tegelijkertijd douche je dan alsnog boven de wc, heb je geen raam, wordt je douche niet warm en is de kmer mini. Dat maakt allemaal niet uit, maar voor een paar euro minder had ik een nog crappy'er kamer gehad, en wat moetje betalen om dan echt een goede kamer te hebben? De prijzen zijn soms wat vreemd. Je betaalt evenveel voor een busje van ht vliegveld nar Hanoi als voor een biertje. Een soepje is nog goedkoper. Een kort ritje op de taximotor weer duurder. Sommige gerechten zijn evenduur als een kamer. Enfin, gesetted, douchen, ready!

Ik besloot een hapje te gaan eten, maar waar? Op het eerste gezicht zag ik alleen streetfood, maar ik wilde even zitten. Ik sprak een blank meisje aan dat wegwijs leek te zijn in de stad. Zij stuurde me naar een echt Vietnamees tentje. Plastic stoelen, alleen locals, maar prima en goedkoop eten. Een noodlesoepje voor 30.000 dong. Iets meer dan een euro. Prima! Later liep het meisje weer langs, met haar vriend. Ze liep door maar haar vriend wilde me wel even joinen. Ze bleken uit Engeland te kome en hier een tijdje te wonen om te werken en geld te sparen voor de terugvlucht. Hoe vet! Daarna maar een rondje om het meer lopen om me een beetje te orienteren. In een tempel zag ik de twee Nederlandse homo's die ook in het busje hadden gezeten. Ik sprak ze aan en samen hebben we de tempel bekeken en een drankje gedronken met een view. Daarna alleen het rondje meer afgemaakt en een koffie gedronken bij de quasi-Starbucks ("Highlands Coffee"). Nog even op bed gelegen met mijn nieuwe vriend, de Lonely Planet. Toen gegete met de homo's in een leuk tentje op de eerste verdieping, met uitzicht op het kruispunt. Wat was het hier druk! Overal overigens. Ik ben toch best wat gewend (Amsterdam, Hong Kong, Jakarta), maar dit sloeg alles. Geen tel rust. De homo's bleken geen stel te zijn. Wel homo's. Ze taaiden af na het eten (mietjes!) en ik ging naar de backpackersstraat om wat gezelschap te zoeken. Op straat (op de kinderkrukjes die Vietnamezen als stoelen op terrasen gebruiken) trof ik twee Nederlandse meisjes. Even een biertje gedronken. Helaas zouden ze de volgende dag vertrekken en dus gingen ook zij al snel de binnenkant van hun ogen bekijken. Wel hadden ze me getipt over een rooftop bij het backpackershostel. Let's do that!

De rooftop viel tegen, maar om nou om 21u alleen naar mijn kamer te gaan... Dan zou ik me echt saai voelen. Ik praatte noodgedwongen met wat saaie meisjes. Dit zette zich voort in een andere bar, meer in het oude centrum. En daarna in een andere bar / club. De muziek was ruk, het werd laat en ik had geen idee waar ik me precies bevond. Buiten sloeg de stress toe. Ik had mijn Lonely bij me, maar het was donker en alles leek op elkaar. Alle motorbikes en terrasjes waren verdwenen en de ene Vietnamees die ik zag wist niet aan te wijzen op mijn kaart waar we waren. Avonturen beleven is toch leuker met z'n tweeen. Ik besloot maar een kant op te lopen de me goed leek. Al voelde ik me alles behalve dat. Opeens zag ik het Engelse stel van vanmiddag staan. Mijn redders! Ze zouden met me meelopen, maar eerst wat eten. Weer een echt Vietnamees tentje, zo leuk! De Engelsen, waarvan ik eindelijk de naam vroeg (Katie en Nigel, maar het kan ook Mitchel zijn) vertelden me waar ik nog allemaal heen moest. Het meeste heb ik proberen te onthouden. Na het eten hebben ze me afgezet bij de backpackersstraat. Vanaf daar wist ik het wel: de eerste zijstraat en ik was 'thuis'. Toen ik echter de hoek om liep zag ik dat mijn hostel gesloten was. Ik kon wel janken. Gelukkig was de buurman wakker, die iets zei en gebaarde. Uiteindelijk ging het rolluik omhoog en kon ik in mijn hostel. Ik was nog nooit zo blij geweest (tenzij Niels nu in mijn hostel had zitten wachten). Ik besloot niet meer zo onverantwoord te doen en te leren van deze ervaring. Het wordt donker, de straten lijken op elkaar, Vietnameze spreken geen Engels en/of kennen niet de weg, en het hostel gaat op een gegeven moment dicht. Ik verheugde me op een goede nacht slaap, dus plofte op mijn bed. Die bleek keihard, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik viel in slaap, en zo eindigde alweer de officiele tweede dag van mijn trip. Op naar dag 3 en verder.