Niggah Wat!?

Mijn leven als yup in Siem Reap heb ik nog drie dagen voortgezet. Ik voelde me hier erg op mijn gemak, maar juist ongemakkelijk als er bedelende gehandicapten en kinderen naar me toe kwamen. En die heb je veel hier. De gehandicapten bestaan uit mensen die her en der wat ledematen missen, en mensen die geboren zijn met een misvorming, vaak ook aan de ledematen: slechts twee korte beentjes waarbij de ene knie aan de voorkant zit en de andere knie aan de achterkant bijvoorbeeld. Ik gok dat het meeste van de niet-aangeboren is veroorzaakt door mijnen of verkeersongevallen. Ik heb de eerste dag wat geld aan iemand gegeven, zodat ik toch iets heb bijgedragen en me niet continu meer schuldig voelde als ik niets gaf. De kinderen hadden meestal nog wel hun ledematen, uitzonderingen daargelaten. Ieder kind had een mandje bij zich met armbandjes die 'hun moeder had gemaakt'. Ook zag er een geplastificeerd A4-tje in de mand met daarop de geprinte mededeling dat het kind in kwestie geen vader meer had, drie zusjes, drie broertjes en een zieke moeder. Ik had er zo mijn twijfels bij. Par example: wie heeft dat briefje gemaakt?

Zaterdagmiddag ge-meet met de Duitse meisjes en samen gegeten. Mijn hotel bleek echt een toplocatie te hebben: slechts een minuut lopen naar de straat waar het allemaal gebeurt: Pub Street. In feite een straat vol restaurants annex bars. We maakten het echter niet laat, want we zouden de volgende morgen heel vroeg naar Ankor Wat gaan. En zo geschiedde.

Om 4:00 am ging de wekker. Iets na half vijf zaten we op onze gehuurde fietsen. Gelukkig had Maxi een licht, want het was (natuurlijk) nog pikdonker. Ergens tussen 5 en half 6 arriveerden we bij de tempels. Voor mij was het tijd voor een ontbijtje. Helaas zijn de mensen rondon de tempels echte oplichters. De man vroeg 10 dollar voor een stokbroodje met omelet, iets dat normaal zo'n 1 dollar kost. Uiteindelijk betaalde ik 3,5 dollar. Ik hoop maar dat ik er een gezin mee heb blij gemaakt.

Dan de tempels. We hebben er drie echt gezien. Als eerste de 'tempel met de gezichten' (Bayon). Gelukkig was er nog veel intact, want ik had geen zin weer naar een hoop stenen te moeten kijken. Ik was blij dat ik geen gids/tourtje had geboekt, want de groepen die er rondliepen deden uren over een simpel muurtje met beschilderingen. De tweede tempel die we bezochten was de 'tempel met de bomen'. Wat zo speciaal is aan deze tempel is niet de tempel maar de bomen. Of beter gezegd: de combinatie. Om, over en door de tempel groeiden bomen. Deze bomen waren gigantisch: ik heb zelden zulke grote exemplaren gezien. Hoe hadden die bomen het voor elkaar gekregen precies op dat muurtje te groeien? Ze moesten al gigantisch oud zijn, doch niet ouder dan 900 jaar, want de tempel stamde uit de twaalfde eeuw. De laatste tempel was de 'echte'. De tempel zelf stond nog trots overeind, maar de beelden, graveringen en beschilderingen waren zo goed als vergaan. De tempel was vrijwel zwart nu, net als de andere tempels overigens. Niggah Wat?

Jullie weten, ik ben niet zo'n tempel-persoon. Ik vind het leuk om gezien te hebben, maar het meest fascinerende vind ik niet de tempel an sich, maar het fantaseren over het ontstaan daarvan en het leven erin. Hoe kunnen Aziaten, die met z'n twaalfen het werk doen dat met twee personen kan worden gedaan, zo'n mega-complex neerzetten? Zonder hijskranen? Hoe kunnen ze elke vierkante meter beschilderen, bewerken? Lagen er kleden? Waar sliepen de mensen? Hoe was het leven in en rondom de tempel? Welke kleuren had de tempel oorspronkelijk? We zullen het niet weten, want ik heb de toeristische boekjes die werden aangesmeerd niet gekocht.

's Middags rustig aan gedaan en een manicure genomen. Hoewel mijn nagels er best oké uitzagen, waren ze toch wat lang en ik had een overschot aan nagelriemen. De manicure heeft zo'n twee kilo verwijderd denk ik zo, want het handdoekje lag vol velletjes. Bah bah! De lengte liet ze ongedeerd, waarop ik vroeg de lange nagels wat bij te knippen. "Why????" vroeg de manicure verschrikt. "Beautiful!". Ik drong aan en toen heeft ze uiteindelijk toch mijn nagels geknipt. Ze vinden het hier erg mooi om lange nagels te hebben. Ook al is het er maar eentje, en zijn de andere kort. Ook al ben je een man.

Zondagavond Mexicaans gegeten met de Duitsers bij ons hotel. Hmm jammie! Wel vullend. Na het eten gewinkeld bij de night market. Ik ben de trotse eigenaar geworden van twee nieuwe tanktops (3 dollar) en een jurkje (5 dollar). Het shirtje dat ooit wit kon ik nu achterlaten in de prullenbak. Na de night market wat gedronken in Pub Street. Daar kwam ik ook Sylvie en Kris tegen, maar ik zou al met de Duitse meisjes gaan. Vijf minuten later zag ik Rolf zitten. Nu was ik helemaal in dubio. Gelukkig kwamen Rolf en zijn matties bij ons zitten en hoefde ik geen stress te hebben over mijn nieuwe sociale leven. Het was gezellig. Toen het later werd verschenen er een paar kinderen met de bekende mandjes. Om dingen te verkopen, maar ook om te dansen op de muziek en met mannen te flirten. De meisjes dansten als volwassen meiden in videoclips en beheersten het mannen verleiden (tot armbandjes kopen) tot in de puntjes. Ik vond het vrij zielig en geloofde nu al helemaal niets meer van wat er op hun kaartjes stond. Ik ging pas om 2 uur slapen. Een latertje, zeker gezien het tijdstip dat ik was opgestaan.

Maandag was ik wat brak, maar de kater was welkom. Het betekent dat je een leuke avond hebt gehad en het deed me denken aan de leuke avonden die ik vlak voor mijn reis nog in Nederland had gehad. Ik heb ontbeten en ben toen de Glamour gaan lezen en groene thee gaan drinken bij Joe to Go. De Duitsers kwamen later ook. Samen hebben we een relaxed (yuppen)dagje gehad: winkelen, lunchen, pedicure, massage, sapje... En twee eye-openers. Bij een bepaald winkeltje verkochten ze tassen van plastic. We hadden die al eerder gezien, dus vroegen wat dat toch was. Het vrouwtje vertelde dat er veel namaak is, maar dat zij fairtrade tassen verkocht van gerecycled plastic. Plastic zakken rijst of plastic zakken vissenvoer. De logo's van de zakken zaten nu aan de voorkant van de tas. Wat een topidee! Door deze tassen te produceren, hadden alleenstaande vrouwen een baan waarmee ze eerlijk geld konden verdienen. Op die manier hoefden ze niet hun kinderen te verkopen voor 100 dollar aan een weeshuis, want dat was gebeurd. Een vriendin van het vrouwtje had een kind geadopteerd uit Cambodja. Het kindje was niet heel jong meer. Toen het eenmaal Engels kon spreken vertelde het dat zijn ouders nog leefden en hij met hun op een woonboot had gewoond. Na research bleek dat het weeshuis werd gerund door een vrouw die kinderen opkocht van arme families/vrouwen voor zo'n 100 dollar. Wanneer die kinderen dan geadopteerd werden kon ze aan de nieuwe ouders om een 'donatie' vragen van een paar ruggen. En zo was een big business geboren. Verschrikkelijk! Adopteren vanuit Cambodja schijnt hierdoor nu moeilijker te zijn geworden.

Bij de pedicure vroegen de vrouwtjes zoals gewoonlijk weer van alles. Waar kom je vandaan? Hoe oud ben je? En altijd lachen als ik antwoord geef... Ook vroegen ze waar ik hierna heen ging. "Phnom Penh" antwoordde ik. "En daarna het strand. En daarna terug naar Vietnam." Meestal vragen ze ook nog waar je allemaal al hebt gereisd in je leven (genant om te vertellen), maar deze vrouwtjes vroegen niet door. Dit was al genoeg. "You lucky" zeiden ze. En dat ben ik. Ik heb zo'n mazzel dat ik in Nederland ben geboren. Waar iedereen dezelfde kansen krijgt, kan studeren, een goede baan kan krijgen, studiefinanciering, een appartement in Amsterdam. Ik maak me druk over het feit of ik bij advocatenkantoor A of B wil werken, mijn kleding koop bij Zara of Goods, hoe ik mijn haar zal knippen, of ik niet twee kilo moet afvallen, etc. Het is goed te horen en te beseffen dat ik geluk heb gehad. Me lucky.

En toen liep Maria langs, de Nederlandse die we kenden uit Laos. Met z'n vieren wat gegeten bij een Indiaas restaurant. Daarna afscheid genomen van de Duitsers, want die gingen door naar Sihanoukville. Grote kans dat ik ze later nog tref daar. Na een laatste koffie nu ook echt afscheid genomen van Maria. Al weet je het nooit natuurlijk: ik meet Linda woensdag weer in Phnom Peng. En Rolf vrijdag. Ik begin hier een echt sociaal leven op te bouwen en heb het er druk mee. Ik begin bijna weer te verlangen naar een tijdje alleen zijn en nieuwe mensen ontmoeten. Ik vergeet soms bijna dat ik hier 'alleen' ben.

Vanmorgen zou ik om 7:50 uur worden opgepikt om de bus van 8:30 uur naar Phnom Penh te halen. Ik haat haasten, dus had om 6:30 uur de wekker gezet. Ik wilde nog douchen, moest mijn backpack nog inpakken (en dat begint steeds meer een issue te worden) en wilde rustig ontbijten. Om 7 uur was ik net aangekleed toen er op de deur werd geklopt. Het bleek een mannetje van mijn hotel te zijn. "Pick-up!" zei het mannetje. Geirriteerd zei ik dat hij een uur te vroeg was, maar dat mocht niet baten. Ik pakte gehaast mijn backpack in - en ik haat haasten - en checkte uit. Ik dwong het mannetje een ontbijtje voor me te maken, want als ik iets niet kan is het niet-ontbijten. Het duurde eeuwen (en ik haat het als er mensen op mij wachten - ook al zijn zij te vroeg) maar uiteindelijk kreeg ik wat toast met jam mee en atte een koffie en jus d'orange. Tien over zeven zat ik in het busje en 8 uur vertrok de VIP-bus naar Phnom Penh. Achteraf gezien natuurlijk heerlijk dat ik wat eerder was vertrokken, zodat ik ruim op tijd (in feite te vroeg) in Phnom Penh aankwam. Na mijn reis naar Siem Reap vertrouwde ik nergens meer op, maar het kan dus toch, zo bleek. Ik besloot weer wat minder achterdochtig te worden en de tuktukdrivers die je hotels aan proberen te smeren gewoon te negeren. Ik zou weer een heerlijke tijd tegemoet gaan in een nieuwe plaats. Alleen. Hoewel ik ook weer mensen zou gaan meeten, zou ik weer alleen even rekening hoeven te houden met mezelf. En mijn portemonnee, want in Siem Reap is het geld eruit gevlogen. Ik ga weer voor een goedkoop hostel en wat meer lokale restaurantjes. En happy hours. Back to plastic!