The journey is the destination

Na zaterdagavond nog met de Nederlandse meisjes te hebben gegeten en zondag een laatste zonnestraaltje te hebben meegepakt, verliet ik maandagochtend 6:00 uur de plek die na meer dan een week bijna als thuis voelde. Ik ging op zoek naar een restaurantje dat al open was en vond er gelukkig een. Vluchtig keek ik op de ontbijtkaart. Ik speurde naar noodlesoup; mijn nieuwe dagelijkse kost om de dag te beginnen. Ik zag noodlesoup staan met kip, met beef, en ook iets met 'Singapore Style noodles, pork and shrimps. Hoewel dit me een paar weken geleden nog te zwaar op de maag had geklonken, wist ik na de heerlijke noodlesoup die ik tijdens mijn trip met Thong als ontbijt had gegeten wel beter, en dus bestelde ik Singapore Style. Tot mijn grote schrik kwam het vrouwtje vijf minuten later een vol bord met noodles brengen: geen noudle soup dus. Ik had verkeerd gekeken. Oeps. Snel herstelde ik me. Voor alles moet een eerste keer zijn. Uiteindelijk smaakte het me verrassend goed. Met een volle maag begon ik aan mijn reis naar Saigon, ook wel bekend als Ho Chi Minh City. Deze reis zou drie dagen duren. Ik zou twee overnachtingen hebben in de Mekong Delta, waarna ik woensdagavond in Saigon zou aankomen. De reis was dus mijn bestemming.

Na een boot en een bus kwam ik om 15 uur in Can Tho aan, de hoofdstad van de Mekong Delta. Ik had me de Mekong Delta voorgesteld als een uitgestrekt landschap met veel water, veel groen, en kleine hutjes. Maar niets was minder waar. Dit was een echte stad, die me nog het meest deed denken aan Kon Tum, waar ik de laatste nacht van mijn motortrip heb doorgebracht. Echt Vietnamees, weinig toeristen. Mijn hotelkamer was prima: ik had zelfs een hot water douche. Dat was lang geleden. Ik ging de boel verkennen, slenterde over de markt en liep de twee Duitse meiden tegen het lijf die ik in de bus had ontmoet. Samen wat gedronken, rondgelopen en gegeten. Beide meisjes deden ontwikkelingswerk. Een woonde in Hanoi, de ander in Bosnie. Ik begin ook steeds meer te denken aan een internationale baan. Niet per se in het buitenland, maar wel een waarmee je veel contact hebt met het buitenland en/of je daar veel in moet verdiepen. Nederland is zo klein, de wereld is zo veel meer.

Dinsdag was ik precies zeven weken van huis. Als goed geintegreerde backpacker ontbeet ik met een noodlesoup op straat in plaats van met een wit broodje ei of jam bij het hotel. De vrouwtjes spraken geen Engels, maar gelukkig is 'pho' (noodlesoup) een van de Vietnameze woorden die ik ken.

Behalve de Duitsers had ik nog niet echt toeristen gezien, en de Duitsers hadden niet eens een trip geboekt. Ik wel. Ik vroeg me dus af waar 'de groep' was waarmee ik dacht te gaan. Toen ik na het ontbijt terug liep naar het hotel zat dat opeens vol met Westerlingen. Aha, daar waren ze dus. Met z'n allen werden we naar de boot gebracht, waarmee we een tripje hebben gemaakt naar de floating market. Dit viel een beetje tegen. Het was een wholesale market, geen retail. Er waren dus geen gezinnetjes en kleine bootjes met allerlei waar. Wel waren er een paar grotere bootjes waarvan je niet meteen zag wat ze verkochten. Handelaren kwamen hier dingen kopen, om later te verkopen aan de echte customers. Ik kocht een kwart ananas voor een kwart dollar. Na de floating market zijn we nog naar een noodlefactory geweest en een fruitplantage. Het was interessant om te zien hoe noodles worden gemaakt: de schillen van rijst werden verhit en daarna gemengd met casava (zoete aardappel). Dit goedje werd uitgesmeerd en gedroogd tot ricepaper. De ricepaper werd vervolgens in dunne repen gesneden, verpakt en verkocht als noodles. De fruitplantage was minder boeiend, maar wel was het leuk om allerlei soorten Aziatisch fruit te zien en het inmiddels te kunnen plaatsen.

's Middags pizza gegeten met een Nederlands vrouwtje, een Engels meisje en een Duitse jongen. Wat de Duitse Heavy Metal girls me ook al hadden verteld, werd nog eens bevestigd door de Duitser: oost en west Duitsland zijn nog steeds geen vrienden. De Heavy Metal girls, die uit het oosten kwamen, vonden de west Duitsers arrogant en hadden het gevoel dat er op hun werd neergekeken. Daarnaast hadden de oost Duitsers een hekel aan buitenlanders: die werkten niet en veroorzaakten veel overlast. De west Duitsers waarmee ik pizza zat te eten vertelde dat oost Duitsers dom zijn en de buitenlanders de schuld geven van de grote werkloosheid die in het oosten heerst. Bovendien waren de west Duitsers veel moderner. Grappig om de twee kanten van het verhaal te horen.

Dinsdag eind van de middag werd ik met drie andere mensen van onze groep afgezet in My Tho. De rest ging ergens anders heen. Toen we later de 'stad' ingingen bleek dat we zo ongeveer ook de enige vier toeristen in My Tho waren. Met handen en voeten een noodlesoep besteld, die goed smaakte. Die nacht sliep ik, na een heerlijke hot water shower, erg lekker in mijn zachte bedje. Ik werd zowaar pas om 8 uur wakker.

Vanmorgen heb ik maar weer eens ontbeten met noodlesoep. Een echt goede deze keer: een kommetje soep met noodles en vlees, en daarnaast verse lime en verse chili, waar je niet om hoefde te vragen, een sausje dat het vrouwtje voor me maakte, en een groot bord met verse kruiden (munt enzo) en een groot bord tauge. Gooi alles bij elkaar en je hebt de lekkerste noodlesoup. Ik ga het moeilijk krijgen als ik weer in Nederland ben...

Na het ontbijt zijn we opgepikt door een busje, dat ons naar een restaurantje bracht. Daar kregen we thee en fruit. De ananas en dragonfruit kon ik waarderen. Watermeloen houd ik niet van, maar papaya vind ik echt om te kotsen. Het ruikt er ook naar. Het vijfde stuk fruit was iets onbekends. Het smaakte harig. Ondertussen maakte de familie traditionele Vietnameze muziek. Ik doneerde 2000 dong. Hierna zijn we tussen de palmbomen door naar een klein riviertje gebracht. Met kleine bootjes kwamen we uiteindelijk aan bij een coconutfarm. Hier werd coconutcandy gemaakt, wat erg lekker was. Ook heb ik een slang om mijn nek gehad. Jaja! Ik probeerde de gedachte dat de slang me zou bijten te negeren, want ik denk niet dat er in de omgeving een ziekenhuis te bekennen was. Maar goed, hoe vaak krijg je nu de kans om een slang om je nek te hebben?

Na de lunch nog even een bezoekje gebracht aan een pagoda. Ik weet nog steeds niet het verschil tussen een pagoda en een tempel. Helemaal niet toen de gids zelfs de tempels van Ankor Wat in een adem noemde met deze PAGODA. Deze pagoda was nog in volle glorie: gekleurd en wel. Had Ankor Wat er misschien ooit zo uitgezien? We zullen het nooit weten.

Na een busrit van nog zo'n twee uur kwamen we uiteindelijk aan in Saigon. Met nog honderden andere mense stonden we telkens voor de stoplichten te wachten. Het is waanzinnig druk hier, maar na Hanoi kon ik het al wat beter handelen, wat zeg ik, zeer goed. Vanuit de bus zag ik talloze leuke winkeltjes en eettentjes, een park, een markt en nog veel meer. Dat is toch hetgeen wat ik leuk vind aan grote steden: alles is er. Zo ook de Highlands Coffee. Ik nam een americano en bedacht me wat ik zou doen. Een dorm? Of een fijn goedkoop hotelletje waar ik even rustig kon bijkomen? Ik besloot voor de meest backpacker-wise optie te gaan: de dorm. Donderdag zou ik namelijk op zoek gaan naar een fijn hotel voor mij en Niels, die ik vrijdagochtend van het vliegveld ga halen. Komende nacht zal dus wellicht de laatste keer zijn dat ik in een dorm zou kunnen slapen. Misschien wel de laatste keer ever, you never know. Ik word ook een dagje ouder. Ik nam dus voor 7 dollar een bed in een dorm voor 6 personen, wat later ook nog inclusief ontbijt bleek. Ik was trots op mezelf. Ik had mijn bestemming bereikt. En nu ga ik de onderdompelen in de drukte van Saigon.