The Road Less Traveled

Dit is een verhaal om achteraf te vertellen, in plaats van er tussentijds verslag van te hebben gedaan. Anders zouden sommige van jullie zich zorgen hebben gemaakt, wat achteraf dus onnodig zou zijn geweest (ik blog dus ik ben). Bovendien kan ik er nu ook lachend op terugkijken en er luchtig over bloggen.

Herinneren jullie Thong nog? De motordriver die me van Danang naar Hoi An heeft gebracht? Thong bleek een 'Easy Rider' te zijn; een motorrijder die trips voor langere tijd achterop de motor aanbiedt. Ik had hier al over gelezen en het leek me vet dit een keer te doen (voor een of een paar dagen). Ook had ik gelezen over de Ho Chi Minh trail, een mooie weg door de jungle, waar aflevering van Top Gear laatst over ging. Ik dacht alleen dat deze weg nabij Ho Chi Minh City zou liggen, dus dat zou later wel komen. Nu Thong echter een Easy Rider (echt op nep) bleek en hij me vertelde dat de Ho Chi Minh trail vlakbij Hoi An begon en langs de grens van Laos doorliep naar het zuiden, was de beslissing snel gemaakt. Ik boekte een tweedaagse trip achterop de motor van Thong. Hij zou me ophalen in Hoi An, we zouden overnachten in een klein plaatsje, en hij zou me ergens nabij de grens van Laos droppen. Ik had zin in het avontuur en kon geen beter vervoer bedenken om in Laos te komen. Wel was ik een beetje zenuwachtig. Ik had de helft van de trip al betaald en moest maar hopen dat Thong woensdag kwam opdagen.

Mijn zorgen bleken voor niets: toen ik woensdagochtend aan het ontbijt zat verscheen Thong een half uur te vroeg bij mijn hotel. Ik at mijn banquet met ei op, Thong bond mijn backpack achterop en zo begon mijn trip. We reden langs rijstvelden en kleine dorpjes, waar kinderen vol ongeloof naar me staarden. Thong stopte bij My Son, een oude tempel en een must-see volgens Lonely Planet. Ik liep er even rond, maar van My Son was niet meer over dan een hoop stenen. Ik zag er werkelijk niets in. Gelukkig stond Thong nog op me te wachten en zat mijn backpack nog op de motor gebonden. Nog steeds was ik wat huiverig, maar ik trooste me met de gedachte dat het ergste wat me kon overkomen zou zijn dat mijn backpack weg was. En Thong met mijn 60 dollar. Maar wat was nou 60 dollar op een mensenleven? En wat zat er nou echt in mijn backpack dat van waarde was? Ik kon alleen het snoertje van mijn camera bedenken, maar zelfs die zou ik nog wel ergens kunnen kopen. No worries dus. Ik nam me voor beter van vertrouwen te zijn.

Aan de kant van de weg wat gedronken met Thong. De serveerster keken me aan of ik een attractie was en roddelde duidelijk over me. Ook dachten ze dat ik 30 was omdat ik zo lang ben. Ik vond het vreemd, want ook toen ik 16 was, was ik al zo groot. We zijn met een 'pondje' een rivier overgestoken en hebben ananas gegeten bij een pineapple-farm. Er waren varkens, kippen, kuikentjes en zelfs een heel klein puppy! Gelucht bij een ander wegrestaurantje met heerlijke noodlesoep. Later begon het te regenen, maar gelukkig was mijn backpack in plastic gewikkeld en had Thong een poncho voor me.

Om een uur of 16 kwamen we aan in het hotel in Phuoc Son, dat Thong geregeld had, maar meer dan prima bleek te zijn. Ook zat er een Nederlandse jongen in de lobby, die ook met een Easy Rider rondreed. De 'jongen' bleek een 41-jarige man te zijn die zelfstandig ondernemer was. We hebben heerlijk biertjes gedronken en gekletst over reizen, studie en werk. Daarna gegeten met onze gidsen: gamba's, veel groenten en rijst. Het was delicious! De gids van de Nederlander bleek een echte praatjesmaker en lachtte het hardst om zijn eigen grappen. Ik prijsde me gelukkig met mijn rustige, lieve en zorgzame gids, die mijn motorhelm voor me dicht gespte en openmaakte als dat nodig was. Thong zou ook in het hotel slapen, omdat schijnbaar nergens anders plek was. Maar ook in mijn hotel bleek het lastig. Bijna wilde ik hem het tweede bed in mijn kamer aanbieden, maar de Nederlander vertelde me dat ze hier ook voor 1 dollar wel in een hangmat slapen. Op het nippertje was ik ontsnapt aan een tweede nacht met een oude vent op de kamer. De motortrip was de me tot nu toe goed bevallen. Je ziet veel en het 'echte' Vietnam. Het was spannend en ik was benieuwd wat de dag van morgen me zou brengen.

De tweede dag van mijn motortrip regende het helaas weer (of nog steeds). Dus poncho aan en gaan! Thong en ik reden door regenwouden en berglandschappen en stopten als ik een foto wilde maken. Ook bezochten we een waterval, waar je normaal kon zwemmen, maar waar het nu te gevaarlijk was door de vele regen. Later op de dag hebben we een weeshuis bezocht. Het was erg zielig om kinderen te zien die zo vies zijn en sommigen hadden niet eens een broek aan. Ook bleek er een half-Nederlands jongetje te zijn. Volgens Thong had een Nederlandse man boom boom gedaan met een Vietnameze vrouw, was ze zwanger geworden, maar kon ze het kind niet alleen houden (de man was er natuurlijk vandoor). Ik wilde hem bijna adopoteren, maar mijn gedachte aan The Orphan voorkwam dat. Eind van de middag nog een ander weeshuis bezocht, maar deze kinderen waren volgens de Engelse vrijwillger 'lucky': ze konden naar school en leerden Engels. Er waren zat 'wezen' in het weeshuis die nog wel ouders bleken te hebben, maar die financieel niet voor ze konden zorgen en hun kind noodgedwongen hadden afgestaan aan een weeshuis. Ik begon Angelina Jolie weer beter te begrijpen.

Rond 16 uur kwamen we aan in Kon Tum, maar helaas bleken hier geen andere Easy Riders en/of toeristen te zijn. Geen geklets dus en een theetje drinken in mijn eentje. Daarna met Thong een biertje gedronken bij een cafe en met hem gegeten. Thong had een flesje 'happy water' besteld, wat ik ook al bij de pineapple-farm had gedronken. Het smaakte naar zelfgebrouwen wodka. Thong kon echter niet zo goed tegen drank als ik en was op een gegeven moment wat dronken. Hij begon weer over boom boom te praten en vertelde dat hij een Zwitserse vriendin had gehad. "Thong, you're so long", had ze gezegd, althans, dat is wat ik van Thong begreep. Thong stelde voor me te masseren 's avonds en vertelde dat hij ooit was versierd door een Duitse homo. Ook bleef Thong maar zeggen dat ik 'beautiful' was, een mooie rechte neus had en grote ogen, mooi haar, en al het andere dat niet-Aziatisch aan mij is. Ik besloot dat het tijd werd naar mijn kamer te gaan. Alleen. Ik zei het nog maar eens tegen Thong, want die was liever met mij meegegaan. En zo zat ik om 20 uur al op mijn kamer. Ik verveelde me rot, maar dit was de enige mogelijkheid om Thong te ontsnappen. Ik was niet bang, maar voelde me wel bedrogen. Twee dagen lang vertrouw je iemand je leven toe op de motor, trek je alleen met hem door het oerwoud en bouw je een band op, en dan dit. Helaas zou ik niets anders kunnen dan morgen nog een keer met Thong te ontbijten, om hem zijn geld te geven en te vragen hoe ik in Laos zou komen. 's Avonds werd er nog drie keer op de deur geklopt. De laatste keer deed ik open. Het was Thong. Hij wilde nog een biertje drinken op mijn kamer, maar ik zei dat ik dat niet wilde en zou gaan slapen. Noodgedwongen deed ik dan ook maar en sliep van 21 tot 6 uur.

Vrijdagochtend had ik nadorst en een bittere nasmaak van mijn motortrip. Gelukkig bood Thong zijn excuses aan tijdens het ontbijt: een heerlijke noodlesoep met vlees en krab. Best lekker als je honger hebt. Thong probeerde me nog over te halen een derde dag aan de motortrip vast te plakken, maar ik had genoeg gehad, en zeker gezien de regen en zijn gedrag. Ik betaalde hem en we reden naar het 'busstation'. Thong kocht een kaartje voor me (dat ik natuurlijk wel zelf moest betalen) en we dronken nog een thee. Thong liep zielig te doen: het hotel dat hij voor me had betaald was erg duur geweest, en al met al hield hij niet veel aan mijn trip over. Wat een bullshit. Ik heb gehoord dat het gemiddeld maandloon in Vietnam 100 dollar is, en mijn trip kostte me 120 dollar. Natuurlijk moest Thong daarvan een hotel betalen en de kosten van de motor, maar de rest was voor hem. De grote rest. Helaas begon Thong weer irritant te doen. Ik was weer mooi en ik moest met hem mee gaan naar Danang. Zowel een leven met Thong als een leven in Danang joegen me angst aan. Bovendien wist hij dat ik een vriend had, want ik had het meerdere malen daarover gehad en zelfs een foto laten zien. Ik bedankte Thong voor zijn hulp en liep naar het busstation. Thong reed weg.

De bus kwam maar niet en het mannetje dat achter de kassa had gezeten begon luchtkusjes te geven, te gebaren dat ik zo lang was en lachte met zijn vrienden om me. Ik was het zat. Ik had het 'echte' Vietnam gezien, maar dat was niet per se goed. Voortaan zou ik alleen nog maar leuke dingen doen, desnoods slaafs het backpackers-legioen volgen. Uiteindelijk kwam de bus. Ik had gelezen dat de rit naar Attapeu, het eerste plaatsje in Laos, 8 uur zou duren, maar een Vietnamees (de enige aardige en de enige die Engels sprak) vertelde me dat het maar 4 a 5 uur was. Dat was genoeg ook. Ik dacht aan de titel van een boek dat ik in een boekwinkel in Hoi An had gezien: 'There's no toiletpaper on the road less traveled'. Dat bleek te kloppen, maar er waren ook geen toeristen en geen Engels sprekenden. Wel veel gaten in de weg.

Zoals de Vietnamees had gezegd werd ik iets over 14 uur afgezet aan een stoffige weg. Was dit Attapeu? Er was geen toerist te bekennen. Ik nam plaats in een restaurant en pakte de Lonely Planet erbij. 'Attractive Attapeu', stond er, maar er was niets aantrekkelijks aan. Ik vroeg een serveerster en een andere busganger hoe ik naar Pakse kwam, want aangezien het nog vroeg was en Attapeu een saai dorp leek dat me verstandig. Helaas sprak niemand Engels, maar toen ik Pakse aanwees op de kaart en 'bus?' vroeg, gebaarde iemand dat ik moest wachten. Het vraag en antwoord-spel ging door tot 17 uur, toen ik me zorgen gingen maken over de avond. De busrit naar Pakse duurde volgens Lonely Planet zeker 4,5 uur, dus als ik al een bus zou pakken, zou het pikdonker zijn als ik aankwam. Met Indonesie in het geheugen leek dit me niet verstandig, maar hier blijven ook niet. De keuze werd voor me gemaakt door de man van het restaurant. Die gebaarde dat er geen bus meer kwam. Een andere man bracht me op een scooter naar een guesthouse en zei dat er morgen om 14u een bus zou komen. Wat voelde ik me kut. Ik was genaaid, voor gelogen, de enige persoon die ik had vertrouwd had me geprobeerd te versieren, ik had op de Nederlander na al bijna drie dagen geen fatsoenlijk woord gesproken, had honger en was alleen. Het was iets over 17, het werd donker en niemand sprak Engels. Ik had er alles voor over gehad een dure taxi te nemen of zelfs een vliegtuig, maar er kwamen alleen bussen in Attapeu, en blijkbaar niet erg vaak. Ik was machteloos. En dat haat ik. Het enige wat ik kon doen was hopen dat die bus van 14 uur morgen echt zou komen. WAt eten, een belletje met het thuisfront en een douche maakte me wat rustiger. Daarna een boek gelezen en maar weer eens vroeg gaan slapen.

Zaterdagochtend leek alles weer wat rooskleuriger. De zon scheen, ik bestelde me handgebaren een eitje op brood, betaalde mijn kamer en kwam zowaar een blanke tegen. Ik vroeg haar wanneer en waar de bus naar Pakse kwam, en met hulp van de eerste Engels sprekende Vietnamees hier begreep ik dat ik een tuktuk naar het busstation moest nemen en dat daar elk uur een bus ging. Heerlijk om mijn lot weer in eigen handen te nemen en een oplossing te zoeken voor mijn 'probleem'. Ik nam een tuktuk en kwam na even rijden bij een busstation aan. Thank God. 'Pakse?" vroeg ik aan het loket. Ik betaalde en keek om me heen. Was dat de bus? 'Pakse?' vroeg ik, terwijl ik naar een bus wees. De man knikte, dus ik stapte in. Ik was de enige blanke in de bus en wederom sprak niemand Engels. Na een kleine vijf uur rijden zei iemand 'Pakse' tegen me. De hele bus lachte. Ik stapte uit, nam een tuktuk naar het Guesthouse in de Lonely Planet, en zo kwam ik eindelijk weer tussen de backpackers terecht. Ik voelde me stukken beter. Niet alleen doordat ik weer tussen de blanken was, maar ook dat ik mezelf uit die rottige situatie had weten te krijgen, en niet had afgewacht tot 14 uur. Die bus was waarschijnlijk niet gekomen, en al was-ie dat, dan was ik pas begin van de avond in Pakse aangekomen. What doesn't kill you makes you stronger. En af en toe moet je natuurlijk ook eens een risico nemen. Achteraf kan het de moeite waard zijn, maar soms kan het tegenvallen. Dan moet je er door heen. And it's already been done. Hello Pakse, Suzie's here!