Hiep Hoi Hoi An!

Kennen jullie dat verhaal van dat meisje dat naar Danang ging? Ze ging niet! Althans, ze kwam, ze zag, en verliet de stad.

Hoewel Hue geen heel boeiende stad bleek, heb ik er toch een leuke tijd gehad. Het deed me in vergelijking met Indonesie nog het meest aan Yogyakarta denken. Zogenaamd een authentiek oud stadje, maar zo gecommercialiseerd dat het meer de backpackersstraat is waar alles gebeurt. Bovendien 'kende' ik drie mensen in Hue: Sylvie en Kris, die ik in Halong Bay had ontmoet, de trein naar Hue had genomen en met wie ik in het zelfde hotel zat, en Linda, het meisje dat ik al in Hanoi had leren kennen. Toen ik zaterdag uitcheckte, lag er een briefje klaar voor mij bij de receptie: een goodbye-note van Sylvie en Kris. Dan realiseer je je toch je niet alleen bent hier.

Na drie uur met de bus kwam ik in Danang aan. Ik had het nog niet echt herkend als Danang, want er viel niet veel te zien op straat en bijna niemand van mijn bus stapte uit. Tot de buschauffeur 'Danang?' riep. Toen realiseerde ik me dat dit het was en ik sprong op uit mijn stoel. Ik wist wel dat Danang niet toeristisch was. Wel zou het een economische centrum zijn waar veel geld werd verdiend en was uitgegeven aan mooie boulevards en goede restaurants. Een paar dagen flaneren aan de Vietnameze riviera leek me wel wat. Hoewel ik nog niemand had gesproken die er ook heen ging - iedereen ging naar Hoi An - zou ik toch gaan. Ik zou het 'echte' Vietnam zien. De bus had me echter afgezet in een wel hele stille straat, ogenschijnlijk buiten het centrum. Ik nam een taxi met twee Maleisiers naar de plek waar twee hotels uit de Lonely gevestigd zouden zijn. De taxichauffeur zei nog dat mijn hotel dicht was, maar aangezien ze dat altijd allemaal zeggen (om je naar hun eigen hotel te krijgen of dat van een vriendje) besloot ik er gewoon heen te gaan. Helaas was het dit keer wel waar en ik ging op zoek naar nummer 2. Overigens viel het centrum me tegen: het zag er niet veel anders uit dan de plek waar ik door de bus was afgezet en van Saint Tropez of Wallstreet had het al helemaal niets weg. Hotel 2 bleek duurder dan verwacht. Aangezien ik al boven mijn budget heb geleefd, in Hoi An twee jurken wilde laten maken en weet dat het goedkoper kan, besloot ik door te zoeken. Het bleek vrij lastig. Taxichauffeur spraken me aan en ik negeerde ze. Tot er een oprecht aardig lijkende man naar me toe kwam. Hij kende de stad en wist waar de goedkope hotels zaten: in de buitenwijken, niet in het 'centrum'. Ik dacht na. Ik wilde graag in het centrum zitten, al was dit centrum al ruk. Wat deed ik hier? Waarom ging ik ook niet lekker naar het heerlijke Hoi An? Ik wilde in Danang overdag alleen maar naar het strand gaan, en dat zou ik in Hoi An ook kunnen. Ik vroeg de motortaxichauffeur of hij ook naar Hoi An zou gaan (een uur rijden), en tot mijn blijdschap antwoordde hij 'ja'. Hij liet me een gastenboek zien met reviews van mensen met wie hij al een trip had gemaakt, en allemaal waren zij vol lof over de man. Ik kon wel huilen, zo lief waren de woorden in het boek en zo blij was ik dat deze man me kon redden uit Hell City. En zo stapte ik achterop de motor. Mijn backpack werd achterop gebonden en mijn helm werd dicht gegespt door Thong. En toen gingen we. Het was fantastisch! Thong reed veilig - voor zover ik er verstand van heb - en liet me twee strandjes zien. Ook liet hij me even rondkijken bij een berg waarvan ik de naam ben vergeten, maar waar bekende tempels/pagode's/buddha's op staan. Het was zo lekker de wind langs me te voelen gaan en ik voelde me onafhankelijk, vrij en een kick ass chick. Tegelijkertijd besefte ik me ook hoe gevaarlijk een motor ook is. Zelfs al rij je niet hard, dan is een val toch erg pijnlijk, als het al niet levensgevaarlijk kan zijn. Voor mijn gemoedstoestand was ik blij dat ik een lange broek droeg en dat de helm goed was. Bovendien is het buiten de steden erg rustig op de weg.

Thong zette me af bij mijn hotel uit de Lonely Planet, maar dat bleek weer duurder. Gelukkig wist Thong een ander hotel met een goede locatie en een lagere prijs. Er bleek zelfs een zwembad te zijn, al heb ik uiteindelijk maar een keer gezwommen. Ik nam het! Ik bedankte Thong en ging op verkenning in Hoi An. Het bleek een geweldig stadje/voormalig vissersdorp. Het centrum bestaat uit ontelbare gele huizen van een of twee hoog, met witte details (koloniale stijl) en overal zijn lampionnen en er loopt een kleine rivier door de stad met allerlei vissersbootjes. Vlakbij Hoi An is een strand, dus ik heb twee keer een fiets gehuurd om er heen te gaan. Wat was het heerlijk om weer te fietsen! Ook heb ik veel samen gedaan met Linda, waardoor het weer even wennen wordt als straks onze wegen scheiden en ik weer alleen verder moet.

Hoi An staat bekend om te vele ateliers waar je kleding kunt laten (na)maken. Ik was voorbereid en had twee plaatjes meegenomen van jurken die ik graag zou willen hebben. Met nog wat aanwijzigingen van mij en advies van het vrouwtje zijn mijn twee drooomjurken werkelijkheid geworden. Een donkerblauw satijnen jurk tot op de grond met een blote rug (denk Kate Hudson in How to lose a guy in ten days), en een zwart chiffon jurkje tot de knie, met halter en half blote rug. Ik kan niet wachten tot ik een chic feest, premiere en/of bruiloft heb.

Zondag heb ik hier met Linda de rugby-finale gekeken. Het was stampvol in de kroeg waar wij waren, en het was leuk eens rugby te kijken: ik had nog nooit langer dan een minuut gekeken en de mannen waren niet onaantrekkelijk.

Het eten in Hoi An is ook beter dan in mijn voorgaande plaatsen. Tot nu toe at ik vrijwel altijd rijst, iets van vlees en iets van groenten, maar niet door elkaar en zonder enige saus of kruiden, althans zo leek het. Ik wou dat ik Thais of Indiaas had kunnen bestellen. Hier in Hoi An kreeg ik de eerste avond kip met cashewnoten en met saus/kruiden. Eindelijk pit! Ook heb ik hier een Indiaas restaurant gevonden, waar ik me natuurlijk te buiten ben gegaan aan een lekkere curry. Ook heb je hier een heerlijk bakkertje met de lekkerste taartjes die je kunt bedenken. Passievrucht-cheesecake, of een gesuikerd broodje met pudding erin. Hmm jammie!

Het enige 'negatieve' dat ik kan noemen aan Hoi An is dat er geen echte backpackers' scene bestaat. Er is geen straat of cafe waar je alle backpackers kunt ontmoeten als je daar zin in hebt. Ik ben dus blij dat ik die paar dagen met Linda ben geweest.

Wat me ook opviel in Hoi An, al gebeurt dat volgens mij in heel Vietnam (of zelfs Azie) is dat de mensen hier zo graag wit willen zijn/blijven/worden. In de supermarkt heb je whitening creme en showergel en de mensen kleding zich in lange broeken en truien om zich te beschermen. Op het strand zag ik zelfs een vrouw met twee dikke vesten, een spijkerbroek, sokken in teenslippers, een hoed en een mondkapje op. Overigens dient het mondkapje zowel als zonwering als tegen alle gassen die de motoren uitstoten. Volgens haar had ik al een Vietnamese skin. Ook qua motors staan we recht tegenover elkaar. Ik hou van de motors! Kan niet wachten er weer op te zitten... Wordt vervolgd!

Liefs, Suzie