Het Nieuwe Backpacken

In de bus naar Phnom Penh had ik een meisje ontmoet, Helen. Helen praatte erg netjes Engels, dus ik vroeg of ze uit Londen kwam. "Nee, Nottingham" zei ze. En voor een van de eerste keren wist ik een geloofwaardig knikje uit te produceren. Ik ken Nottingham namelijk. Van Robin Hood. Samen besloten we een kamer van 6 dollar te delen, wat dus op 3 dollar per persoon uitkwam. En zo begon ik mijn 'back to plastic'-levenswijze goed.

's Avonds wilde ik met Lennart meeten, maar ik kreeg hem niet te pakken. Gelukkig had ik ook een andere optie: uiteten met Niouk (die ik in Moskou en Sapa had ontmoet) en een Nederlandse jongen die zij weer in een boekwinkel had ontmoet. Om kwart voor 6 liep ik dan ook richting het hotel van Niouk, dat aan de 172ste straat zou zijn. Phnom Penh heeft een 'New Yorkse' indeling: de straten hebben een nummer. Helaas bleek de weg vinden wel wat moeilijker dan in de Big Apple: niet alle straten liepen helemaal door tot aan de boulevard, waardoor ik verdwaalde en de weg moest vragen. Niemand die het wist of kon uitleggen, maar uiteindelijk vond ik het dan toch. De jongen bleek Jasper te heten en een erg inspirerend persoon: Jasper had zijn goede baan bij Ernst & Young opgezegd om de wereld over te reizen. En dat beviel hem. Hij wilde blijven reizen of in andere landen wonen en niet meer terug naar Ernst & Young, of zelfs niet naar dezelfde branche. Ik besefte maar weer: geld maakt niet gelukkig. Als je eenmaal van het reizen hebt geproefd weet je wat echt belangrijk is en wat niet en wil je niet meer anders. Al denk ik niet dat ik het type ben om zigeuner te worden, maar nu ik alweer een tijdje weg ben kan ik zeggen dat het me heerlijk bevalt. Het niets hoeven, me nergens druk om maken, dat is echt genieten en echt ontspannen. Ik vertelde Jasper dat ik ook wilde doen wat ik leuk vond, maar dat ik niet wist of ik die droombaan nu al kon krijgen. "Gewoon proberen!" zei Jasper "Het leven is te kort om iets te doen dat je niet leuk vind. Waarom zou je pas later voor de baan gaan die je nu wilt en misschien wel nu al kan krijgen?" Zoals ik al zei: inspirerend. Thnx Jasper!

Toen ik 's avonds terug kwam in mijn kamer, was Helen er tot mijn verbazing nog niet. Ik dacht dat het meisje met het brave accent al wel in bed zou liggen, maar schijn bedriegt en schijnbaar was ze nog de hort op. Ik nam een cold water douche in onze private bathroom en zag wederom tot mijn verbazing dat er een condoom op het toilet lag (ongebruikt, in het zakje). Ook zag ik dat er een reglement naast de deur hing betreft escorts. Een erg vrij hotel dus.

Woensdagochtend ben ik naar het S-21 museum geweest. Dit museum is een oude school die in de Khmer Rouge-periode is omgebouwd tot martel-gevangenis. De geschiedenis in een notendop: onder leiding van Pol Pot nam de Khmer Rouge alle 'slimme' mensen gevangen. Pol Pot wilde geen intellectuelen: die konden niet 'echt' werken. Pol Pot wilde van Cambodja een groot agrarisch land maken dat zelfvoorzienend was. Wie dus een bril droeg of twee talen sprak werd gevangen genomen en gemarteld (waarom weet ik niet). In het S-21 museum waren klaslokalen te zien waarin cellen waren gebouwd. Deze waren veel en veel kleiner dan de cellen in het Prison Museum in Hanoi. Onmenselijk! Het is moeilijk voor te stellen dat dit echt gebeurd is. Het lijkt of je in een film bent beland. Na de martelingen en het gevangenschap werden de intellectueeltjes afgevoerd naar de Killing Fields, maar hierover later meer.

Om mezelf op te vrolijken een iced coffee en muffin genuttigd bij Blue Pumpkin, een hippe spot met de inrichting van Supperclub, welke ik ook al in Siem Reap had gezien (en uitgeprobeerd). Daarna nog naar de Central Market en de Russian Market geweest, maar deze markten bleken meer lokale markten met veel eten, troep en huishoudelijke apparatuur, dus na de markten in Siem Reap viel dit wat tegen.

's Middags terug naar het hostel, want Linda (uit Vietnam) zou om 15 uur aankomen vanuit Saigon. Gezellig! Toen ik in mijn kamer kwam was Helen vertrokken - die zou maar een nacht blijven - and so was the condom. Ik nam aan dat Helen 'em had meegenomen. De viespeuk. In het zonnetje op Linda zitten wachten, die om 17 uur arriveerde. Samen bierjes gedronken en gegeten.

Voor zover ik Phnom Penh kan vergelijken met Hanoi, is Phnom Penh toch wel een stuk moderner. Geen vrouwtjes in pyjama's op straat met 'weegschalen' vol fruit en lokaal lekkers, veel motor's, maar ook veel tuktuk's en dure auto's. Er loopt een brede boulevard langs de rivier en er zijn veel plantsoentjes/parken. Ook vrij veel hippe spots dus. Het is meer een groter Siem Reap met meer locals, dan een Hanoi. Ook vlogen de plastic restaurants je niet zo om de oren, dus mijn plannetje was gedoemd te mislukken.

In mijn hotelkamer had ik een boekje gevonden met alle bezienswaardigheden in Phnom Penh: een soort 100%-boekje. Het heette 'le bOOst', wat mij natuurlijk meteen aan BoLo-boost deed denken. Ik zou het up and coming Phnom Penh donderdag met Linda gaan verkennen. Na een korte wandeling stond het Royal Palace als eerste op ons programma. Helaas bleek dit dicht - althans, dat leek zo. Het zou wel door het Water Festival komen; een festival dat de dag ervoor was begonnen ter gelegenheid van het einde van het regenseizoen. Een feestje waard! We zijn doorgelopen naar de koloniale wijk van Phnom Penh. Hier hebben we het oude postkantoor aanschouwd, een pagode/tempel en de bibliotheek bekeken (van een afstandje). Daarna een tuktuk terug genomen naar het zuiden, wat het fashion district zou zijn. Een goede koffie en cupcake konden dan ook niet ontbreken. Uiteindelijk bleek het fashion district niet meer te zijn dan een ongezellige straat en zijstraajes met een handje vol winkels, maar desalniettemin zijn we geslaagd. Ik heb een gebloemde jumpsuit gekocht voor 9 dollar. Om te compenseren geluncht bij een lokaal tentje: zo'n 1,5 dollar voor een warm gerecht. De lingeriewinkels uit le bOOst bleken dicht of alleen tenten te verkopen, dus we zetten onze koers voort naar Tutti Frutti: een frozen yogurt-salon. Voor een godsvermogen een ijsje gekocht, maar het was heerlijk. Grappig dat frozen yogurt hier (en uberhaupt) zo wordt aangeprezen als gezond en healthy bladibla, terwijl je als topping dan alleen Oreo-koekjes, Haribo-beertjes, en meer van dat soort onzin kunt kiezen in plaats van fruit. Eind van de middag nog een rooftopje inclusief happy hour meegepakt en toen gegeten bij 'Karma'. Een heerlijk dagje!

(Mocht het overigens nog niet duidelijk zijn: in het algemeen lijkt het backpacken van nu in niets op het backpacken van vroeger. Bijna overal zijn hostel, hippe spots en beautysalons. Soms vind ik het bijna geen uitdaging meer om dit te doen, maar dat mag de pret niet drukken.)

Vrijdag, mijn laatste dagje in Phnom Penh, maar nog een hoop (mogelijke dingen) te doen. 's Morgens naar the Killing Fields gegaan met Linda en Rolf. Dit is het veld waar de intellectueeltjes (onder andere vanuit S-21) heen werden gebracht om te worden geexecuteerd. Dit gebeurde niet met kogels; die waren te duur. Nee, deze medemensen werden omgebracht door ze net zo lang te slaan tot hwet voorbij was. Of soms nog niet helemaal. Maar dat deerde niet: als alle lichamen in het massagraf lagen, werd er een bepaald gif over hun heen gesprenkeld dat de lijken-geur verbloemde, maar wat er ook voor zorgde dat de mensen die nog niet helemaal dood waren dat alsnog gingen. Op een andere gruwelijke manier dus. Ook baby's werd het lot niet bespaard: die werden tegen een grote boom doodgeslagen. Om een ras uit te roeien moet men immers ook de worteld aanpakken, aldus Pol Pot. Gruwelijk en wederom onvoorstelbaar. Niemand verwacht dat dit ooit in zijn land gebeurd, maar toch hebben soortgelijke acties al meerdere keren plaatsgevonden.

's Middags geluncht en een koffie en taartje genuttigd met Linda en Rolf. Daarna hadden beiden andere plannen en wilde ik nog even naar het paleis. Hier kwam ik echter niet in doordat ik shorts droeg. Misschien logisch, maar ik had geen zin me weer om te kleden. Helaas pindakaas. Ook het Olympisch Stadion, dat leuk schijnt te zijn om even te bekijken, sloeg ik over. En zo zat ik weer eind van de middag op een terrasje met Linda. Op het avondprogramma stond eigenlijk de nightmarket en Cafe Memphis, maar door het festival was er geen night market en was er geen kip in de bar. Wel hebben we naar het vuurwerk kunnen kijken vanaf een rooftopbar. Het leuke hier is dat je als backpacker overal inkomt ongeacht hoe je eruitziet (behalve het Royal Palace dus). In de rooftopbar werden we naar de trap begeleid en kregen we wat zoutjes bij onze biertjes. Ook in het fashion district hadden we dit al ervaren: op onze flipflops liepen we een luxe-ogende winkel binnen, maar niemand keek je raar aan. Sterker nog: het hele gebouw werd aan je geshowd. Dat zie ik in Europa nou niet gebeuren. Het verschil is natuurlijk wel dat wij relatief veel rijker zijn dan zij, anders waren we hier niet. Flipflops of geen flipflops. Het lijkt me raar zo veel toeristen in je land te hebben, terwijl ze het bijna allemaal beter hebben dan jij. Zij kunnen dineren op rooftops en winkelen bij de grote ketens, terwijl jij dat zelf niet kunt. Ik vind het niet gek dat mensen op straat soms onaardig en winstgericht zijn. Dat zou ik ook zijn.

Nu ik - dankzij le bOOST - veel van Phnom Penh had gezien en dit bovendien al mijn tweede stad in Cambodja was geweest, had ik zin in een nieuw avontuur. Weer iets anders. Terug naar de kust. Nu echt geen stads leven meer. Geen iced coffee en cupcakes. Niet alles zou meer voor het grijpen liggen: niet overal bars, travel agencies, hostel, mensen. Ik zou weer wat moeite moeten doen. En nieuwe vrienden moeten maken. Dat was alweer een tijdje geleden. Maar ik had er zin in.

Vanmorgen werd ik (weer te vroeg, maar dit keer was ik erop voorbereid) opgehaald door de pick-up. Uiteindelijk wel een uur bij het busstation zitten wachten, zodat ik op schema de bus naar Sihanoukville instapte. In de korte pauze rond het middaguur ging ik back to plastic en kocht ik een ananas en bapao, samen 1,5 dollar. Zo goedkoop had ik sinds tijden niet meer geluncht. Well done Suzie! Ook voelde ik me hierdoor goed geintegreerd: ik was niet bang (meer) voor het lokale voedsel van de straat. Uiteindelijk was het maar gewoon een ananas en een bapao. Ook maakte ik een praatje met Gary en Maria uit Australie. Het deed me goed weer te socializen met nieuwe people. Ik was het nog niet verleerd.

En nu op naar het nieuwe avontuur: Asian Beach Life. En ik twijfel er geen moment aan dat dat een succes gaat worden.