Things are not weird, they're different

Mijn eerste boek is uit: The Alchemist. Iet wat religieus, maar vol wijze lessen. Zo leerde 'the boy' mij dat andere plaatsen dan waar je woont niet raar zijn, maar nieuw. En daarom vind jij ze raar, maar een ander zou dat ook van jouw plaats zeggen. Iets soortgelijks leerde ik ook al bij Conflictbeslechting in het eerste jaar van mijn studie, maar ik besef nu dat Vietnam een veel betere leerschool is. Woensdagavond in Hanoi heb ik nog wat gedronken met twee Russische meisjes, die in Israel woonden. We praatten over de cultuurverschillen tussen het oosten en het westen en over de cultuur in Israel. Veel eye-openers, zo bleek. Om maar te beginnen met het feit dat er grenzen zijn. Wie heeft die grenzen gemaakt? Waarom leven er mensen in armoede en gaan dood van de honger, terwijl er over de grens genoeg geld en eten is? Jawel, dit wordt een zweverig links blogje.

Ik heb een meisje in Sapa gevraagd waar zij nou heen zou willen als het voor haar mogelijk was. Parijs? New York? Maar nee. Het arme meisje wilde het allerliefste Hanoi of Hue zien. Been there done that, maar zij niet. Bovendien kent ze misschien niet eens steden buiten Vietnam. Bizar! Onee, anders. Ook vroeg ik mijn gids wat nou het verschil was tussen de dunne en de dikke buddha's. In China zag ik dikke, in Thailand en Indonesie dunne. De gids trok echter een vreemd gezicht en ik vermoed dat ze niet van het bestaan van de dunne buddha afweet. In Sapa zag ik alleen dikke. Overigens zag ik vanmiddag in een tempel in Hue zowel dikke als dunne buddha's. Naast elkaar! Ik zou willen dat God, Allah en alle andere goden zo goed met elkaar omgingen.

Een ander leuk verhaal: in Vietnam is je leeftijd het aantal jaren oud dat je bent, plus de maanden van de zwangerschap. Raar, dacht ik op het begin. Maar nu ik er over nadenk is het best logisch. Wanneer je zwanger bent praat je ook over je baby. Hij is nu 9 weken oud, hij is nu 32 weken. En vanaf de geboorte begin je opnieuw. Wie is nu raar? Niemand, het is anders :-)

Vanmorgen liep ik op straat in Hue en ik zag een briefje van 100.000 liggen (5 dollar, maar veel waard hier). Yes, dacht ik, en ik keek om me heen. Er zaten drie mannen vlakbij, dus ik keek ze vragend aan terwijl ik het briefje omhoog hield. Ze begonnen pray-bewegingen te maken, en toen viel het kwartje. Hoewel het biljet op straat lag, was het een offer aan god. En het bleek nepgeld te zijn. Oke. Een offer voor je god, en dan offer je nepgeld? Ik zou niet zo met god durven te sollen. Overigens zie je in tempels hier, maar ook in andere gebouwen, heel veel offers liggen, waaronder ook Oreo-koekjes! Dat is waarom de buddha hier zo dik is geworden denk ik.

Hier in Vietnam zijn er veel Franse invloeden. Zo kun je hier gewoon een stokbroodje kopen. Ook het beleg is 'Frans': la vache qui rit, al staat het er soms op in het Vietnamees. De Australiers in Ha Long Bay noemden het weer Smiling cow cheese. Ik lag dubbel, hoewel het toch vrij logisch is. Voortaan noem ik het lachende koe-kaas.

In deze blog kan een domme Suus-actie niet ontbreken. Gisteren ging ik met twee andere meisjes op zoek naar een leuk restaurantje 's avonds. Een paar daarvan hadden een pool, zo stond op en bordje. We besloten bij een van die restaurantjes te gaan eten. Na het eten stelde ik voor om een kijkje bij de pool te gaan nemen. "Waarom"? vroeg een meisje verbaasd. "Poolparty!" zei ik. "Nee een pool!" zei het meisje. "Om te poolen!". Domme ik. "Ik denk al, wat ben je enthousiast" zei het meisje. Ik stelde voor de volgende dag in ons bikini te gaan poolen. :-)

Een hoop wijze lessen en verhalen, verder weinig mee gemaakt. Donderdagochtend 11:00 uur in Hue aangekomen, ontbeten met banquet, ei en bacon en jus d'orange. Toen op aanraden van de fashionlawyer een hostel gezocht. Weer 15 dollar (alleen reizen is toch een stuk duurder), maar dit keer was het het geld echt waard. Een badkamer waar je niet boven het toilet hoeft te douchen, een goede airco, een lekker bedje (ik kan kiezen!) en een heerlijk ontbijt inclusief. Eitjes on request, passievrucht om uit te lepelen, cherrytomaatjes en bacon... Jammie! 's Middags op verkenning gegaan en een pedicure genomen. Toen happy hour met Linda (die ik in Hanoi had ontmoet) en een ander meisje. Gegeten en daarna was er alweer happy hour, maar dan voor cocktails. We bestelden een leg-opener (voor de onschuldigen onder ons: als iemand dit voor je koopt en je bent niets gewend, ga je die avond wel met de benen wijd...).

Vandaag naar de oude citadel geweest en een boottochtje gemaakt. It was fine. Nu op naar het happy hour voor een biertje met Linda, en daarna eten. Morgen naar Danang en daarna naar Hoi An. Maar dat is voor later. Ik leef met de dag en begin echt te genieten en te beseffen dat ik hier ben en niet aan 't werk, en dat dat ook nog wel even gaat duren. Het is leuk om mensen weer tegen te komen en je thuis te gaan voelen in een vreemd land. Ik vind het leuk jullie reacties te lezen, dus blijf reageren! Ik prijs me gelukkig dat ik hier ben, maar ook dat ik zoveel lieve mensen thuis heb.

Liefs, Suzie