Sues Dei Upper East Siders!

Het was me een ritje, maar dan heb je wel wat.

Donderdag was mijn laatste dag op Don Khon. De Duitse meisjes zouden die ochtend al vertrekken, dus om 7 uur zat ik al met ze aan het afscheidsontbijt. Waarschijnlijk zou ik ze in Cambodja weer zien, maar ik was toch wakker. Ze vertelden me dat hun wasbak van de muur was gekomen tijdens het tanden poetsen en de verhuurder van de kamer nu geld wilde. What to do? Ik heb advocaatje gespeeld voor de zaak Guesthouse vs Heavy Metal Girls en gezegd dat de eigenaar van het guesthouse het risico draagt. De meiden hadden niets rars gedaan met de wasbak, die bovendien erg oud was. Kan gebeuren. Subsidiar voerde ik aan dat als ze al aansprakelijk waren, het in ieder geval een lager bedrag moest zijn. We zouden het ook nog kunnen omdraaien: de meiden betalen geld, in ruil daarvoor krijgen ze een kamer met voorzieningen, waaronder de wasbak. Als een van deze voorzieningen dan ontbreekt zouden zíj minder moeten hoeven betalen. De verhuurder heeft zich niet gedragen zoals het een verhuurder betaamt. Uiteindelijk is het met een sisser afgelopen en zijn de meiden met hun geld vertrokken.

Om 11 uur had ik met Maria afgesproken om te gaan fietsen, maar ze voelde zich niet lekker. En zo was ik plots weer alleen. Ik besloot zelf een fiets te huren en fietste langs de kust van het eiland. Ik probeerde de kuilen in de weg te negeren. Op een gegeven moment werd het pad smaller en boog het af naar het 'binnenland'. Links en rechts van me was alleen oerwoud. Hier bestond de weg uit stenen en rotsblokjes. Niet erg comfortabel kan ik je vertellen. Een fiets huren op de Si Phan Don eilanden is toch een heel andere belevenis dan fietsen op Texel. Het landschap bestaat uit felgele (rijst? graan?) velden, groene (palm)bomen en een blauwe hemel, en niet zelden liggen er koeien, buffels, honden of kippen op de weg. Een sportbeha was geen overbodige luxe geweest, want je borsten draaien hier continu achtjes. Al snel was ik het zat, want mijn handen deden pijn en de fiets trapte ongelovelijk zwaar. Ik was blij toen ik een normaal fietspad zag, al is normaal hier geen fietspad zoals in Nederland. Ik stopte even om uit te rusten en zag toen dat mijn band lek was. Ging het fietsen daarom zo moeilijk? Of was mijn band lek gegaan door het moeilijke fietsen op die kutweg? Anyway, ik negeerde de platte band en fietste door. Tot ik bij de verhuurder kwam natuurlijk: lopen zou er een stuk zieliger uit zien en ik wilde niet weer een zaak moeten verdedigen. Gelukkig vroegen ze geen geld en ben ik met mijn bezwete lichaam in de schaduw gaan lunchen. Ik realiseerde me dat ik echt nieuwe kleren nodig had, want 1 broek had ik al kapot achtergelaten in Vietnam en sommige shirtjes werden al niet echt meer schoon.

's Middags nog een afscheidsdrankje gedaan met Maria, die toen het donker werd terug ging naar haar hostel. Haar zou ik niet meer zien, dus nu was ik echt weer alleen-alleen. Maar dat duurde niet lang. Toen ik 's avonds ging eten zat er een ander meisje alleen. Even aanspreken en voila: een nieuwe vriendin voor een avondje. Het was een Belgisch meisje, dus heerlijk Nederlands gepraat. Toch merkten we tijdens ons gesprek ook verschillen tussen Vlaams en Nederlands, en tussen Belgie en Nederland. Leuk om het daar over te hebben. Het grappige aan de restaurant in Laos, maar ik heb het ook in Vietnam gezien, is dat er ontzettend veel spelfouten in de menukaarten zitten. 'Noddles' in plaats van 'noodles', of 'stacky rice' in plaats van 'sticky rice'. Als je blijft zoeken vind je er steeds meer. Hilarisch! De eindredacteur inside of me kwam naar boven. Nog een leuk weetje is het volgende: naast 'happy water' (de zelfgebrouwen drank die ik al eerder in Vietnam dronk) bestaat er op Don Det oo happy food. Een happy pizza bijvoorbeeld. "Met paddenstoelen?" vroeg ik. "Nee, met wiet!". Andreas, de jongen uit Chili, had de vorige avond Kwa Phad Thai gegeten met wiet er doorheen. Net wat je lekker vindt!

Vrijdag was ook voor mij de tijd aangebroken de prachtige eilanden te verlaten. Ik stapte om 8:00 in een longtailbootje, samen met Andreas en nog wat anderen, waaronder een Zwisters stel dat ik al eerder had zien lopen.Blij dat ik niet alleen of als enige blanke/toerist ging. Ik had de reis naar Siem Reap in een keer geboekt bij een agency, zodat ik niet weer voor verrassingen zou komen te staan en om 21:30 in Siem Reap zou zijn. Bij de grens met Cambodja duurde het wel wat lang, maar ik nam aan dat dat zou zijn ingecalculeerd. Overigens moet je bij de grens minstens vier loketten langs. Een stempeltje hier, een stempeltje daar. Overal een dollartje betalen natuurlijk. Bij het loket waar ik het daadwerkelijke visum kocht was het raampje zo laag (kruishoogte) dat ze mijn gezicht niet eens hebben gezien. Toch vreemd bij een grenscontrole. Ook was er een 'medische check'. Je moest invullen of je bepaalde symptomen had (ik verzweeg natuurlijk mijn verkoudheid - dat kwam gewoon door de airco) en mijn temperatuur was een keurige 36.8 graden. Ik mocht het land in. Maar voor de bus kon vertrekken moesten we natuurlijk nog even wachten. Een uur of twee. Gelukkig bood een vrouwtje ons stoelen aan. Even later zakte een man door zijn (plastic) stoel. Hem werd gevraagd 10 dollar te betalen. Het advocaatje spelen kon weer beginnen. Wiens schuld was het? Niet de eigenaar van de stoel, noch de man. Het was de schuld van de stoel. "Maar de stoel kan niet praten", zei de Aziaat. "Nee, en daarom draagt de eigenaar daarvoor het risico", voerde ik aan. Ik was niet de enige jurist: het meisje van het Zwitserse stel was advocaat. Nu al vijf advocaten ontmoet dus. They're taking over the world. Helaas staat de wet hier erg ver van de werkelijkheid af en werd de zaak geschikt: de man betaalde 5 dollar.

Op een bepaald punt zou de bus splitsen: de ene helft ging naar Phnom Penh, de ander helft naar Siem Reap. Maar dat duurde even. Samen met het Zwisterse stel, Serena en Daniel, wachtte ik. Voorzichtig gingen we op de plastic stoelen zitten, want we wilden niet weer een proces aan onze broek krijgen. Later bleek de bus 'broken', maar er was een nieuwe onderweg. Ook dit duurde weer een tijdje. Het was inmiddels al zeker 22:00 uur, dus voor middernacht zouden we nooit meer aankomen. Serena dacht dat het allemaal een set-up was. Bus kapot, vertraging, en toen begon de gids hotels aan te bieden in Siem Reap die nog wel open zouden zijn. Hadden we een keuze? Hetzelfde zou voor de stoelen en wasbak kunnen worden aangevoerd,en mijn fiets: geen iemand een oude wasbak, stoel of fiets, wacht tot die kapot gaat en vraag dan een smak geld. Ik begon wantrouwig te worden. Finally kwam dan toch een bus. Helaas bleken er te weinig stoelen. Na wat geruzie en passen en meten had iedereen uiteindelijk dan toch een 'plekje': ik zat in de stoel van de gids naast de buschauffeur. De gids stond dus naast me op de laagste tree tegen de deur. Slapen was er niet bij. Na een uurtje moest er een stel uit, dus toen ben ik daar maar gaan zitten. Ik was misselijk, maar toch heb ik wat kunnen slapen (zonder te kotsen). Maar liefst 4:30 am kwamen we aan in Siem Reap. Ik was kapot! Meteen stonden er 20 tuktukdrivers om ons heen die ons wel wilden brengen. Noodgedwongen kozen we er een uit en die bracht ons (na aandringen) naar het door Serena en Daniel uitgekozen hotel. Ik lag om 5 uur in bed en viel meteen in slaap.

Zaterdagochtend werd ik wakker door mijn wekker van 10:30 uur. Het waren 5,5 heerlijke uren slaap geweest. Alles zag er nu - letterlijk - wat zonniger uit. Ik ontbeet met muesli, fruit en yoghurt (jaja!) en checkte uit. Ik zou liever een hostel in het centrum nemen, bij de Old Market. En zo liep ik langs de rivier naar het zuiden. Wat was Cambodja leuk! De eerste (nouja, tweede) indruk was goed. Toen ik bij de Old Market aankwam bleek dit een groot winkelcentrum te zijn met veel souvenirs en eten. Rondom de Old Market zaten veel hostels en plastic restaurants, maar ook zag ik hippe boutiquejes en moderne hotspots. Niiiice! Ik besloot mezelf maar weer eens te verwennen en liep een hip uitziend restaurant/guesthouse in. De goedkoopste kamer was 20 dollar, maar zag er prachtig uit. Verreweg de schoonste, mooiste kamer van mijn trip tot nu toe. Al was het ook de duurste. De jongen vertelde me dat ik het wel voor 18 dollar per nacht mocht doen, en dat er gratis ontbijt en wifi bij zat. Ik was om.

's Middags geshopt bij de markt. Eindelijk een portemonnee gekocht voor mijn geld. Ook kon ik het volgende niet weerstaan: een 'sliert' met olifantjes (voor naast mijn 'sliert' uit Hong Kong), drie kussenslopen met oosters motief (wat zouden die leuk staan in mijn moderne wereldhuis to be) en een jurkje. Alles bij elkaar kostte het me nog geen 25 euro. Ik begon echt van Siem Reap te houden. Helemaal toen ik daarna bij Joe to Go belandde: een hippe spot met heerlijke (westerse) inrichting, leuke mensen, goed eten en drinken én een boetiekje boven. De opbrengst ging naar een fonds voor voormnalige straatkinderen, dus ik bestelde een extra koffie.

Misschien meet ik straks nog met Rolf en/of de Duitse meisjes. Wie weet zie ik het Zwitserse stel nog, en er is ook nog een kans dat ik Linda en Niouk nog tegenkom (uit Vietnam, you know). It's a small world after all. En anders vermaak ik me ook wel hier.

XOXO