Confessions of a Sensation Seeker

Mijn vriendje zit momenteel in het vliegtuig naar Saigon, Vietnam. Naar mij dus. Hoera! Als hij hier aankomt heb ik een kleine verrassing voor hem. En voor jullie ook trouwens. Niels en ik gaan namelijk samen duiken. Maar dat kan Suus toch helemaal niet? Oh jawel. Ik heb mijn PADI Open Water gehaald! Twee weken geleden...

Het begon allemaal in Cambodja. Ik was bijgekomen van mijn avontuur op de motor met Thong en ik merkte dat ik behoefte had aan een nieuwe adrenaline-kick. Duiken leek me wel wat. Helemaal omdat Niels dat al kon en we dan samen konden gaan duiken als hij hier was. En het zou helemaal een leuke verrassing zijn. Omdat ik het lullig zou vinden als iedereen het wel al wist, besloot ik het uberhaupt aan niemand te vertellen. Tot nu dus.

In Sihanoukville boekte ik een drie daagse duikcursus bij The Dive Shop. Het grapje kostte me 295 dollar, maar dat was dan ook inclusief dorm, ontbijt, lunch en zelfs de boot. Die laatste had ik echter al betaald: de dag ervoor had ik mijn trip naar Monkey Island geboekt, en de duikcursus zou op en om datzelfde eiland plaatsvinden. Ik begon op dinsdag 15 november. Ik moest om 8:45 uur bij de duikschool zijn. Daar stond Dennis op me te wachten, de jongen waar ik al over vertelde in een andere blog, en die ik dus stiekem ken via mijn duikcursus. Dennis was de baas, Rachel was mijn instructor. Dennis was Duits en 27, Rachel was Brits en 22. Verder was Rachel denk ik 1,55 m. We moeten er grappig uit hebben gezien samen. De eerste dag heb ik heel veel theorie moeten leren, mede door middel van het kijken van een dvd. De meeste dingen weet je wel (vaag), maar toch was het weer even studeren. Ik had wel een boek gekregen, maar dat had ik nog niet doorgelezen. Verder heb ik mijn eerste dag vast wat 'skills' moeten oefenen. De regulator (het mondstuk) in en uit doen, je boyancy onder controle krijgen, adem halen, dat soort dingen. Dat laatste viel me het zwaarst. Tijdens mijn eerste duik in confined water, bij het strand, vond ik het knap lastig om niet in paniek te raken, me over te geven aan het duiken en gewoon onder water te gaan en te blijven. Ik voelde me stom dat ik niet rustig kon ademen. Wat kon er immers gebeuren? We waren nog maar gewoon bij het strand in het ondiepe water. Als er iets gebeurde (en wat zou er moeten gebeuren?) kon ik gewoon naar the surface. Enfin, ik kon me niet echt voorstellen dat ik plezier in het duiken zou krijgen.

Eind van de middag deelde Rachel me mee dat het al tijd was voor mijn eerste echte open water dive. Ik scheet drie kleuren. Ik moest met Rachel naar de zeebodem, help! Ik was best zenuwachtig op de boot, en ik moest even drie keer slikken voordat ik naar beneden durfde, maar vanaf dat moment... fantastisch! Cambodja is niet de meest mooie plek om te duiken, maar het duiken an sich vond ik geweldig. Dat je onder water bent, kunt ademen, en dat voor 40 minuten. Ik voelde me zo vrij als een vis en wilde tussen al het koraal doorzwemmen. Rachel gebaarde me dat ik rustig aan moest doen. Dat deed ik. Ik besefte dat duiken eigenlijk een heel rustgevende sport is. Je zwemt langzaam en net boven de zeebodem, bekijkt op je gemak de vissen en het koraal. Het is zo vredig daar beneden. Niet alleen was er een wereld voor me open gegaan wat reizen betreft, ook had ik de onderwaterwereld zojuist ontdekt. Ik ga het er druk mee krijgen om al die werelden te zien. Die avond (ik was 19:00 uur klaar en ben 'duiknerd' genoemd) vond ik het moeilijk niemand van het thuisfront te berichten. Want wat voelde ik me stoer en vet en cool dat ik het had gedaan en doorgezet. En ik had zin om de volgende dag weer te gaan duiken

Woensdag 16 november had ik om 8:15 am mijn theorie-examen. Deze kopte ik in met 45 van de 50 vragen. De rest van de ochtend veel skills geoefend. Hierbij moet je denken aan je masker af doen onder water, dan een stukje zwemmen met ogen open, je masker weer op doen, water in je makser laten lopen, zorgen dat het water eruit gaat, regulators verwisselen en het zuurstof dicht en weer open draaien. Nu ik dit allemaal kan heb ik het idee dat me niets meer kan gebeuren. Ik voel me veilig en zelfverzekerd onder water. In de middag mijn tweede open water dive gemaakt, maar de visibility was dit keer slechter. Maar dat mocht de pret niet drukken: het onder water zijn blijft fantastisch. Die avond had ik spierpijn. Misschien van het flipperen of misschien van het sjouwen met je duikuitrusting aan, die is gigantisch zwaar!

Donderdag 17 november had ik nog twee open water duiken en dan zou ik klaar zijn. Maar eerst moest ik 10 minuten watertrappelen. Ik sprong van de steiger en deed naast de duikschool mijn oefening. Daarna moest ik een bepaalde afstand zwemmen, van de duikschool naar de voldende pier, en dan heen-terug-heen. Om 10:00 uur was het tijd voor mijn derde open water duik en na de lunch deed ik mijn vierde. Ik was klaar! Ik trok snel wat aan en nam om 16:00 uur de boot terug naar Sihanoukville. Daar moesten nog wat formaliteiten geregeld worden. Mijn internationale pasje wordt vanuit Australie naar BoLo gestuurd. Ik heb nu een tijdelijk pasje. Die avond (toen we met z'n allen uiteten gingen met dat lekkere vlees en al die tequila's) vertelden Dennis en Rachel me dat Nederlanders, samen met Australiers, de beste dive students waren. Gewend aan water, sportief, leergierig, dat soort dingen. Ook zei Rachel nog dat ze een leuke drie dagen met me had gehad en ik een goede student was geweest. Ik weet niet of het waar was, maar het was in elk geval fijn te horen.

Maar dit was nog niet alles. Op Phu Quoc heb ik weer een dag moeten verzwijgen op mijn blog. Op donderdag 24 november heb ik namelijk een duiktrip gemaakt met Rainbow Divers. Samen met wat andere mensen werd ik op een boot gezet 's morgens. Daar stond een heel duikteam op ons te wachten. Ik kreeg een Vietnameze duikbegeleider toegewezen en nog een Engelsman. Gelukkig. Hoewel ik pas vier keer in mijn leven echt had gedoken, was er niemand die op me lette. Er wordt verondersteld dat je kan duiken, mits je je PADI hebt natuurlijk. Gelukkig waren Rachels lessne nog vers en kon ik zelfstandig mijn Bodycheck doen: B.W.R.A.F. (Burger With Red sauce And Fries). BCD? Check! Weights? Check! Regulator? Check! Air? Check! Final okay? Check! Ik voelde me confident dat ik het helemaal zelf kon. Het meisje wat die dag mijn buddy zou zijn leek wat minder te geloven in zichzelf. In mijn hoofd deed ik de S.O.R.T.E.D.: Signal, Orientation, Regulator, Time, Elevate, Descend. En daar ging ik dan. De visibilty en wat er uberhaupt te zien viel was niet denderend, maar zoals al eerder gezegd is het gewoon vet om te duiken. Toen we na 50 minuten weer omhoog gingen deed ik zelfstandig de S.T.E.L.A.: Signal, Time, Elevate, Look up, Ascend. And that's how it's done. Het maakte me niet uit dat er niemand op me lette die dag: ik kon het zelf prima! De tweede duik was vrijwel hetzelfde liedje. Daarna geluncht en om 15 uur was ik weer terug in de haven.

Het wordt weer aardig tijd voor een nieuwe adrenaline-shot.