Homecoming

Maandagochtend ben ik voor de derde keer op rij wakker geworden met het geluid van de zee. Helaas was dit niets positiefs, aangezien golf na golf keihard bij de branding neersloeg. Ik kon me al bijna geen leven meer zonder het chronische gebulder voorstellen. Gelukkig had Doc Let ook veel positieve kanten. Ik had al een kleine drie dagen met een boek en Niels op een ligbedje gelegen. Meer uitrusten bestaat niet denk ik.

Nadat we wat lef hadden verzameld even onder de cold water shower door te lopen, schoven we aan bij het ontbijt. Mrs. Cherry serveerde elke morgen verse pancakes en omeletten met stokbrood. Yummy! Met een rond buikje namen we even later weer plaats op ons balkon met een boek. En voor we er erg in hadden werd er toen alweer op de deur geklopt. Knock knock, dinner's ready! Meestal aten we 's middags iets van soep, maar dit keer was het gebakken vis met groenten en... rijst. Na de Europese kookkunsten (of orders) van de Kroatische Vladimir kon ik dit na een paar dagen wel weer waarderen. Ik was tenslotte niet voor niets in Azie.

Na de lunch checkten we uit. De bungalow bleek goedkoper dan gedacht. Ook de taxikosten vielen mee, omdat we er een deelden met de hobbits, die ook naar Nha Trang wilden. Een uur later zette de taxi ons precies op dezelfde plek af als waar de bus uit Dalat ons vrijdag had afgezet. Linea recta liepen we dan ook naar de overkant van de straat, waar het tentje zat waar we toen die heerlijke noodlesoep hebben gegeten. Ook dat had ik gemist. Het is raar hoe je dingen van hier gaat missen. Na drie dagen Doc Let snakte ik naar Vietnamees eten. Over oude kaas en yoghurt met cruesli hoor je me al weken niet meer.

Het hotel, dat Vladimir ons had aangeraden, was tiptop in orde. Uberhaupt viel Nha Trang me mee, al kon dat misschien ook door het weer komen. Door het gebrek aan zon waren er immers misschien ook minder (buckets drinkende) toeristen. Ook de visibility was minder door het slechte weer, vertelde een Rainbow Diver ons toen we gingen informeren naar een duiktrip. 5-6 meter, zei de man eerlijk. Hoewel dat niet veel was boekten we toch een trip voor de dag erna. We wilden zo graag samen duiken. Het duiken an sich zou al vet genoeg zijn. 's Avonds gegeten bij Lanterns, een restaurantje uit de Lonely Planet, maar daardoor niet minder leuk en lekker. Yummy yummy! Ik at kip met chili, leomgrass en steamed rice, een van mijn favorieten hier (naast Spicy Beef Salad (eigenlijk Thais), een stokbroodje van de straat en - natuurlijk - noodlesoep).

Dinsdagochtend ging weer eens vroeg de wekker. Wie veel reist moet vaak vroeg op om de bus te pakken, maar dit keer hadden we een boot to catch. We gingen duiken, hoera! Na een snel ontbijt arriveerden we precies om 7:00 uur bij Rainbow Divers. "Did the guy tell you yesterday the visibility is really bad?" vroeg een man ons. "Yes, he did", antwoordden we huiverig. "Okay", zei de man opgelucht. Ik was dat niet. "Like 5-6 meter, right?" "Ehm, no", zei de man. Hij wond er geen doekjes om. "Less than a meter". Hij hield zijn handen vlak voor zijn ogen. Okay. Als we dit gister hadden geweten waren we de overeenkomst nooit aangegaan. Typisch gevalletje dwaling! Gelukkig bood de man zelf al aan om ons ons geld terug te geven, welke aanbod we meteen accepteerden. Helaas, helaas, geen liefdesduik, maar voor dat geld is het het niet waard tussen de modder te zwemmen. Beteuterd doken we ons bedje maar weer in.

Die middag hebben we maar een bezoekje gebracht aan het Oceanography Institute (het Sea World van Nha Trang), een ijsje gehaald en twee uur bij de pedicure/massage gezeten. We wilden genieten tot het laatste uur en er maar het beste van maken. Na een vroeg diner namen we om 8.00 pm de nachtbus terug naar Saigon. Na zeker een paar uur slaap te hebben gepakt kwamen we hier om 6 uur 's morgens aan. Toen ik de bus uitstapte stonden minstens 10 mannen op me te wachten om me een taxi/motorbike/hotel aan te smeren, maar ik negeerde ze allemaal. Ik wist precies waar ik was, ik wist precies waar ik heen wilde en ik wist precies hoe ik er moest komen. Waarom uberhaupt een taxi nemen als de bus midden in het centrum stopt? Vijf minuten later checkte we in bij ons 'oude' hotel; hotel 68. Een powernapje was niet meer nodig, we waren klaar om aan onze laatste echte dag te beginnen. Bovendien wilden we geen mogelijk zonnestraaltje mislopen. We hebben ontbeten bij onze oude vertrouwde noodlesoup-toko en een koffie gedronken bij een oude vertrouwde koffietent. We zijn weer naar de markt geweest, maar hebben ook 'nieuwe' dingen gezien, zoals het koloniale treinstation, de Notre Dame en een koloniaal overheidsgebouw(?). Ook hebben we voor vijf fucking dollar per stuk een sapje gedronken op de rooftop van het Rex Hotel, een erg chic gebeuren boven het duurste blok van Saigon, wat zeg ik, ik denk heel Vietnam. Onder het Rex zat namelijk een Chanel, een Cartier, een Rolex, een Balenciaga, en ga zo maar door. Anyway, het sapje was wel heerlijk en het uitzicht en de ambiance stunning.

Na weer een noodlesoepje hebben we plaats genomen op 'onze' rooftop om van het doorgekomen zonnetje te genieten en in de jacuzzi te zitten. En zo was het ineens weer dinner time. Bij Dune voor de laatste keer genoten van een echt Vietnamees diner. We deelden een mango salad (de papaya salad van Vietnam; met gamba's en pork), een Vietnameze pancake (met gamba's en pork) en een fried noodles Singapore Style (remember, waar ik in Phu Quoc per ongeluk mee heb ontbeten; met gamba's en pork). Jaja, ze houden hier van gamba's, maar vooral van pork. Maar als je de koeien hier ziet begrijp je waarom ik tegenwoordig ook vaker voor een mals varkentje kies. Alles kan ook bij de 'favorieten'. Toe nog een heerlijk ijsje gegeten bij een (quasi)Italiaanse ijssalon. Yummy yummy!

Jullie merken, dit verhaal wordt langdradig. Ik ben aan 't rekken, maar dat is niet alleen in deze blog. Ik wil eeuwig door schrijven, als dat zou betekenen dat ik nog eeuwig zou blijven reizen. Achteraf gezien had ik natuurlijk langer moeten gaan. Maar ik moet de waarheid onder ogen zien. Morgen is het voorbij, dan vliegen Niels en ik samen terug naar Nederland. En nu ik hier mijn ogen niet meer voor sluit, is het eigenlijk ook best leuk om weer naar huis te gaan. Tot morgen lieve lezers, tot morgen oude kaas en yoghurt met cruesli!