All by myself

Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, waar zijn alle backpackers gebleven? Okay, ik heb wat rugzakken gezien, maar die hoorden bij stelletjes of bejaarden. Gezocht met spoed: reismaatje (m/v) voor avontuur en gezelligheid.

Na mijn eenzame en teleurstellende 'dag' in Kep, vertrok ik zaterdagochtend 10:30 uur met de mini-van richting Phu Quoc. Het werd uiteindelijk 11:00 uur, maar dat vind ik tegenwoordig niet noemenswaardig meer. Ik zou dus weer terug gaan naar Vietnam. Niet omdat Niels als bijna zou komen, maar omdat ik alles op mijn route terug naar Vietnam al gezien had en nog even wilde chillen en avonturen beleven op Phu Quoc en de Mekong Delta, alvorens ik naar Ho Chi Minh City zou gaan.

Na een uurtje rijden kwamen we bij de grens aan. Dat ging ongeveer zo: iedereen geeft zijn paspoort af aan de gids en blijft in de bus wachten. Ook hier kijk ik niet meer van op. Ik vond het eerst wat eng mijn paspoort af te geven, maar na een paar weken reizen waarin je bijna bij ieder hotel je paspoort af moet geven, is ook dit nu een gewone zaak. Ik heb bovendien geleerd dat het altijd het veiligste is om de massa te volgen. En na een half uur wachten kregen we dan ook allen ons paspoort terug met een Cambodjaanse check-out stempel. Nu kon het echte werk beginnen: de check-in in Vietnam. Iedereen moest de bus uit, maar bij dit tweede loket vroeg de gids ons alsnog onze paspoorten weer af te geven. Hij bracht ze allemaal naar het loket en de man daarachter controleerde een half uur lang onze visa. Ik kneep hem een beetje, want bij de Vietnamese ambassade in Den Haag is er destijds met pen een datum veranderd. Gelukkig snapte de man de wijziging en kwam ik het land in. Ik was terug in Vietnam!

Phu Quoc is een (groot) eiland, dus na de bus volgde een boot. Het was een relatief luxe boot waarin we binnen moesten zitten op aangegeven stoelnummers. Ik zat naast een Vietnamees oud vrouwtje: grijs haar, bruine huid, gerimpeld en dun. Het jongetje waar naast haar zat keek zijn ogen uit toen ik ging zitten. De airco stond op min tien, dus na een tijdje had ik duidelijk zichtbaar kippenvel: ik droeg een tanktop en shorts. Het ouwe vrouwtje deelde haar sjaal met me, zodat mijn ene schouder bedekt was. Maar het bleef koud. Toen deed ze haar sjaal af en wikkelde die om mijn schouders. Hoe lief! "Kam an!" zei ik dan ook, wat 'bedankt' betekent.

Een uur of 3, hakf 4 arriveerde we in de haven, maar toen waren we er nog niet. Met een busje zouden we bij onze hotels worden afgezet. Onze nieuwe gids vroeg dan ook in welk hotel we zaten. Ik had nog niets geboekt natuurlijk, maar ik zag de bui alweer hangen, Als je dat zegt, weten ze altijd wel een 'very good hotel, very good price' van een vriendje van ze, in the middle of nowhere. Gelukkig had ik de Lonely gelezen en een hotel gezien aan het strand voor 7-15 dolar per nacht. Het goedkoopste. "Beach Club" antwoordde ik dan ook. Maar tegen de tijd dat ik daar werd afgezet, bleken de bungalows opeens 30 tot 40 dollar. Een beetje veel voor Suzie. Een kamer was 15 dollar, maar een gemiddelde cel ziet er beter uit. Ik besloot met een groepje Amerikanen mee te gaan. Zij gingen naar een ander resort vlakbij. Daar scoorde ik een bungalowtje van 10 dollar per nacht. Niet aan het strand, maar nog geen 100 meter lopen. Als ik goed kijk kan ik de zee zien vanuit mijn raam. Denk ik. Ondertussen regende het al een tijd en had ik nog geen nieuwe vrienden gemaakt. Misschien lag het aan mij, misschien aan de Amerikanen, maar ik had geen zin om geforceerd een gesprek te beginnen. Ik at wat en ben vroeg mijn bed in gedoken met een boekje. Als ik snel ging slapen zou het ook snel morgen zijn. Een nieuwe dag, nieuwe kansen. Want na twee dagen reizen en alleen zijn was ik daar wel aan toe.

Zondag besloot ik een bijkom-dagje te houden. Lekker aan het strand liggen en mijn oren en ogen openhouden voor potentiele nieuwe vrienden. De conclusie: iedereen is hier als stelletje, waarvan een groot deel ook nog eens een stuk ouder is. Wel een pluspunt is dat het eten hier goedkoop is. Voor 3 dollar kun je een prima hoofdgerecht eten, op het strand nota bene. Ik begon alleen nu echt eenzaam te worden. Dit was nu al mijn derde dag op rij dat ik alleen was geweest. In plaats van de avontuurlijke instelling en bijbehorende dromen die ik op Monkey Island had, kreeg ik nu zin lekker burgerlijk te worden. Ik kon zo een jaar op de bank zitten met Niels denk ik.

Vanmorgen werd ik wakker en besefte dat dit de dag was dat er wat dingen moesten veranderen. Een nieuwe slaapplaats, op een betere locatie/dichterbij leuke dingen en leuke mensen. En wat avonturen inplannen. Lennart zou vanmiddag aankomen op Phu Quoc en verblijven in Hien Thanh resort, dus ik besloot na het ontbijt uit te checken en daar heen te lopen. Bezweet kwam ik er aan, bleken de bungalows hier 50 dollar te zijn. Ik had geen 20 minuten gelopen om vijf keer zoveel te betalen, dus vroeg of ze ook goedkopere kamers hadden. Die waren 35 dollar. Ook vrij veel als je 't mij vraagt, voor een kamer verder van het strand dan mijn oude stek. Ik bedankte vriendelijk en probeerde zo'n vier resort in de buurt van Hien Thanh. Bij allen begonnen de bungalows vanaf 50 dollar. Was ik nog maar in Balian Beach op Bali! Wat hebben Rox en ik daar goedkoop geslapen in een fantastisch schoon prachtbungalowtje voor 14 euro per nacht(?). Maargoed, ik was niet op Bali, maar op het dure Phu Quoc. Ik besloot naar het centrum te lopen. Daar zou vast wat leven in de brouwerij zijn, backpackers, en ander leuks. Ik was toch van plan elke dag een scooter te gaan huren om het eiland te verkennen, en dan kon ik op die manier ook langs Lennart. Maar ook het centrum viel tegen. De goedkoopste kamer was 20 dollar, strand was hier niet, en backpackers evenmin. Ik dacht koortsachtig na. Plan B (of eigenlijk plan A): mijn oude bungalowtje. Zoals ik al zei: ik zou toch elke dag een scootertje gaan huren, en bovendien kon ik naar Lennart ook lopen. Zonder backpack zou ik er twee keer zo snel zijn. Mijn oude bungalow lag aan het strand, was 10 dollar, en er waren leuke restaurantjes. En backpackers bestonden hier blijkbaar gewoon niet. Ik nam een motorbike terug naar mijn oude resort. Meteen voelde ik me beter. One motorbike a day keeps the doctor away!

Het mannetje dat me twee dagen geleden naar mijn bungalow had gebracht, sprak me aan toen ik het terrein op reed. "You! Room?" vroeg hij. "Yes, I'm back" zei ik. "I checked out this morning, but can I get my bungalow back?" "No, full" zei hij. Ik kon het niet geloven. "Do you remember me?" vroeg ik. "No" zei hij. Weer kon ik het niet geloven. "Many people" zei het mannetje. De gluiperd. Gelukkig kwam het vrouwtje eraan bij wie ik had uitgecheckt. Ik vertelde mijn verhaal opnieuw, en ze knikte. "You lied" zei ik tegen het mannetje. "Oh no sorry" zei het vrouwtje toen. "Only have room". Om een lang verhaal kort te maken: ik zit nu in een kamer, geen bungalow, tegenover mijn oude bungalow, voor 8(!) dollar. Met een omweg, veel moeite, zweet en tijd, zit ik dus nu uiteindelijk weer op dezelfde plek, maar dan 2 dollar goedkoper. Niet gering! ;-) Tijdens lunch vond ik een le bOOST-achtig foldertje, met 10 things you should do while you're on Phu Quoc. Ik stak het in mijn zak en beloofde mezelf maar weer eens dat ik alleen nog maar ging genieten.