Gooische meisjes in de jungle

Vorige week zaterdag zette de tuktuk me af bij Monkey Republic, een backpackers hostel in de party area van Sihanoukville: Serendipity Beach. Ik had verhalen gehoord dat het een drukke Salou-achtige boel zou zijn, maar ik wilde mensen ontmoeten en bovendien zou het wel weer meevallen. Drukker dan de hoofdstad kon het niet zijn leek me. Er was alleen nog een plekje in een dorm voor me, maar het was de hoogste tijd dat ik me daar een keer aan zou gaan wagen. De betreffende dorm was een dorm voor vier personen, met twee stapelbedden, en een eigen badkamer. So far so good. Twee meisjes waren al in de dorm toen ik binnen stapte. Ze oogten wat Nederlands, en dat bleken ze ook te zijn. "Hoi, ik ben Suzanne", zei ik. "Ik ben Berit", zei het lange blonde meisje. Dat was makkelijk te onthouden, want het zusje van Niels heet ook Berit. "Suzanne zei je?" vroeg Berit. "Zij heet ook Suzanne". En zo was ook de naam van het tweede meisje makkelijk te onthouden. Beide meisjes woonden ook in Amsterdam. Leuk leuk! Terwijl Berit nog even een powernap deed, zijn Suzanne en ik vast een biertje gaan doen. Maar die smaakte me niet lekker. Ik had buikpijn en voelde me flauw. Had ik me eindelijk aan het local streetfood durven wagen tijdens de busrit naar Sihanoukville, gebeurt me dit. Toen besefte ik me dat ik sinds 12 uur niets meer had gedronken, en een bapao en ananas als lunch is natuurlijk niet heel veel. Ik bestelde een noodlesoepje en na een half uurtje was ik weer koek en ei.

's Avonds samen gaan eten bij het strand. Ons tafeltje stond in de branding: na het eerste biertje stroomde het water al over onze voeten (let op je slippers!). "Waar kom je oorspronkelijk vandaan?" vroeg Berit. "Huizen" antwoordde ik. "Laren!" zei de andere Suzanne verrast. "Ken je dan toevallig Noraly van der Meulen?" vroeg Berit mij. En of ik die kende. "Ja, daar heb ik zes jaar mee in de klas gezeten!" It's a small world... "Ken jij dan ook Tessa Heijnhuis?" vroeg ik op mijn beurt aan Berit. "Die ken ik! n Lian Heijnhuis!" antwoordde Suzanne daarop. "Oh, ik bedoelde Tessa Timmers" zei ik. Die kende Berit ook; een vriendin van Noraly/oud-klasgenoot van mij. De andere Tessa had ik mee op hockey gezeten, en Suzanne kende haar weer omdat haar ouders bevriend waren met de familie Heijnhuis. It really is a small world.

Zondag zijn we met z'n drieen naar het strand gegaan; Otres Beach, een heerlijk geel zamdstrandje met groen water (in positieve zin) zonder al te veel mensen, maar met heerlijke ligbedjes en leuke tentjes. Prima vertoeven. Eind van de middag een tuktuk terug genomen en daarna gegeten bij Monkey Republic. Na het eten brak de boel los, maar wij wilden het niet laat maken. Toch vrij lastig als je bungalow/dorm naast de gemeenschappelijke ruimte is, maar c'est la vie de backpackers. Gelukkig slaap ik overal, daar ben ik niet moeilijk in. Het leuke aan een gemeenschappelijke ruimte en dorm is dat je veel en makkelijk mensen ontmoet, dat was gebleken, maar het irritante is dat je je wel heel saai voelt als je vroeg naar bed gaat. Ook is het irritant dat je bijna niet je kont kunt keren of je lekker kunt insmeren met bodylotion of ander Secret Single Behaviour. Maar dat overleefde ik wel.

Maandag was de tijd rijp om naar Monkey Island te gaan. Een tip van Niouk, die later een 24 karaats gouden tip bleek te zijn. Om 7 uur was onze pick-up en werden Suzanne, Berit en ik met een groep andere backpackers naar de haven gebracht. Daar lag een boot klaar, en we vertrokken. Het ontbijt was karig, maar het was iets. De volgende twee uur probeerde ik niet zeeziek te worden, en dat is gelukt. En zo arriveerde we een uur of 10 op Monkey Island. Het was prachtig! Midden in de turquoise-blauwe zee lag een jungle-eiland met een wit strookje strand. Tussen het strand en de jungle stonden hier en daar wat bungalows, en verder was er een mini-vissersdorpje en waren en vier restaurantjes. Paradise baby! Suzanne, Berit en ik hadden voor één nacht een bungalow geboekt voor 20 dollar totaal, maar we besloten a la minute langer te blijven, en wel in de dorm op/aan een van de drie steigers. Maar dat is voor later. 's Middags hebben we op het strand gelegen met een boek. Wat had ik daar naar uitgekeken. Eind van de middag sloeg de klok borreltijd en hebben we een biertje gedronken met de drie Belgische meisjes die ook bij ons op de boot zaten: Hermien, Yasmine en Anouck. Met z'n allen bij Sea View gegeten, een mooi voorbeeld van de eerder genoemde restaurants annex woonhuizen. De hele familie werd uitgerukt om onze bestellingen op te nemen, en toen we vroegen of iemand een foto wilde maken, kwamen ze er allemaal bij staan. One happy family op Monkey Island!

Die avond heb ik me weer geamuseerd met de Vlaamse taal. Wat is het toch prachtig! Alles wat je zegt komt er netjes en beleefd uit. Al bleken Belgen dat ook van ons te vinden. Het is zo hilarisch hoe zij bepaalde woorden voor andere dingen gebruiken. Content is blij, proper is schoon, schoon is mooi, plesant is mooi. Ik moest hard lachen om wat Anouck tegen Hermien zei: "U heeft zalige borsten!" Ook vroegen de meiden of wij "een lief" hadden. Wat een schattig woord voor "vriendje". En poep is kont. Maar het allerleukste was toch wel het ordinaire woord dat de Belgen voor neuken hebben: poepen. We lagen dubbel. "Ik ben even poepen" kreeg opeens een heel andere betekenis, evenals "poepen in de keuken". Na nog een biertje mee besloten we te gaan skinny dippen. Altijd al willen doen. Je snapt dat ik blij was met mijn beslissing naar Monkey Island te gaan. Waar kun je nu naakt zwemmen in een klaarheldere zee? En ik was zielsgelukkig met mijn nieuwe matties.

Dinsdag weer een dag van zon, zee, strand, evenals woensdag en donderdag trouwens. Ook hebben we ons geinstalleerd in de dorm aan de pier, welke een erg hoog schoolkamp gehalte heeft. Er staan zo'n zes stapelbedden van twee in een lange, smalle kamer, en het toilet annex douche is op de gang, maar I really don't care. 's Avonds liep ik in het donker over het strand naar Paradise, een restaurant waar we zouden gaan eten, en toen ik omhoog keek zag ik ontelbaar veel sterren. Zo veel sterren had ik nooit eerder bij elkaar gezien. Ik voelde me zo op mijn gemak: er was geen moment van angst voor een beroving of ander strafbaar feit. De max! (Vlaams voor helemaal geweldig). Na mijn plesante, schone wandeling arriveerde ik bij het restaurant: een grote, open houten hut met banken en kussens. Wauwie! De Belgische meiden en Suzanne en Berit waren er al, en ook Dennis, een jongen die bij de dorm werkte, was aangeschoven. Om wat van jullie jaloezie weg te nemen, zal ik zeggen dat het vlees dat ik bestelde erg taai was. Jaja, het leven op Monkey Island gaat niet altijd over rozen. Ook was ik in dubio over het toilet bij de dorm. Er waren enkel squad-toilets, en er was geen wc-papier. Hoe moest je hier poepen? En dan bedoel ik de Nederlandse versie.

Toen ik 's avonds in mijn (stapel)bedje lag hoorde ik de zee om me heen. Naast me, onder me. Niet gek, want ik sliep in feite op een steiger. Het was fabulous! Ik kon hier wel eeuwig blijven. Steeds beter begin ik de mensen te begrijpen die dat ook echt doen.

Woensdag werd ik wakker met een big smile op mijn gezicht. Ik was nog steeds in mijn bedje boven de zee, bij het prachtige Monkey Island. Ik besefte me dat ik erg happy was en ik niet wilde denken aan naar huis gaan. Gelukkig had ik nog ruim vier weken. Ik was hier zo relaxed. Geef me een bed, een douche en eten, en de basis is gelegd. Verder wil ik alleen maar genieten. And so I did. Eind van de middag weer biertjes gedronken met Suzanne, de Belgen en Dennis, en 's avonds gegeten bij Nam Nam. Ik bestelde verse krab. Living on the edge! Ik had nog nooit verse krab gegeten, maar Anouck hielp me het beest open te maken en het smaakte heerlijk. Wel was ik na het eten kapot en besloot vroeg mijn mandje in te gaan. Maar slapen kwam er niet van. Mijn hele lichaam was bezig met het verwerken van de grote maaltijd en ik kon niet slapen. Ik weet niet of ik uiteindelijk wat heb geslapen, maar midden in de nacht ging mijn buik zo tekeer dat ik mijn zaklamp pakte en naar het toilet ben geslopen. Wat er daar gebeurde zal ik niet vertellen: er moet wat te raden overblijven. Een ding kan ik wel zeggen: ik eet voorlopig geen krab meer.

Donderdagmiddag 16 uur pakten we helaas weer de boot naar Sihanoukville. Ik had nog wel eeuwen willen blijven, maar ik wilde ook nog naar Kep en Phu Quoc, waar ook allebei strand is, en de Mekong Delta, voordat ik Niels ga meeten in Saigon. En dat was (gelukkig) al over twee weken. Terug in Sihanoukville een biertje gedronken bij Monkey Republic. Bedden waren er niet meer beschikbaar. Ik besefte me hoe druk het hier was. Dit keer kwam ik natuurlijk niet vanuit Phnom Penh, maar vanuit de hemel. Nadat we een ander hostel hadden uitgekozen, hebben we gegeten bij een zalig restaurant. Ik volgde Dennis' advies op en bestelde de beef fillet. Verukkelijk! Zo lekker eet je je vlees in Nederland vaak niet eens. Hetzelfde gold voor de sushi die ik van Dennis proefde. Jammie jammie! Tijdens het eten vertelde Dennis allerlei inspirerende verhalen. Na een bezoekje aan een vriend, die duikinstructeur was op de Dominicaanse Republiek, had Dennis beseft dat dat wel erg gaaf was, stopte met zijn studie en vloog binnen elf dagen na zijn bezoek naar Azie om daar zelf duikinstructeur te worden. Hetzelfde gold min of meer voor Rachel, die ook bij de dorm op Monkey Island werkte, maar om de paar dagen op het vaste land werkte en ook met ons mee eten was.

Om 0:00 uur zou Yasmine jarig zijn, dus na het diner liepen we met zijn allen naar Utopia, een Playboy Mansion-achtige bar: er was een zwembad, jacuzzi en er liepen veel ordinaire Engelse wijven. Nadat iedereen twee tequila achter de kiezen had was het tijd voor het echte feest: Bar Jay Jay aan het strand. Er volgden meer tequila, Yasmine 'verjaarde' en we dansten als 'zotten'. Het was bloedheet in Jay Jay, dus we namen weer een nachtelijk duikje in de zee. Daarna niet zeuren en gewoon de kleren weer aan. Het fijne aan backpacken is dat iedereen op slippers loopt, chille kleren draagt en geen make-up op heeft. En dat gold dus ook voor mij. Mike, een Australische jongen die we ook op Monkey Island hadden ontmoet, en die mee was die avond, kleedde zich niet aan, stopte zijn kleren in een doos (waar hij die vandaan had mag Joost weten) en liep in zijn gekleurde boxer met de doos onder zijn arm terug naar Jay Jay. Ik moest lachen.

Na deze geweldige dagen was het nu echt tijd om door te gaan. Vanmorgen nam ik afscheid van Hermien, Yasmine, Anouck en Suzanne en pakte om 11:30 uur de bus naar Kep. Alles verliep redelijk soepeltjes. Ergens in de middag stopte de minibus bij de Crab Market. Mijn maag kromp ineen. Ik keek links en rechts en zag geen backpackers area, alleen tuktukdrivers die je een hotel aan wilden smeren. Ik besloot eerst te gaan lopen richting Kep Beach, het andere 'toeristische' deel van het gebied dat Kep wordt genoemd, maar na even sjokken met mijn inmiddels toch best zware backpack nam ik toch een tuktuk. Deze zette me af bij Kep Beach, maar dat 'beach' konden ze ook weglaten. Een ieniemini strookje strand lag er in een halve cirkel van misschien 200 meter wat zielig bij. Dat is toch het nadeel van mooie stranden zien: alles erna valt tegen. Al was dit ook wel erg karig. In de Lonely Planet had ik gelezen dat Kep in de vorige eeuw door de Fransen in gesticht als Kep-sur-Mer. Ik had dan ook wederom gehoopt op een Saint Tropez achtige badplaats, maar net als Danang was dat nergens te bekennen. Ik nam een hostel en vroeg me af waar de oude Franse villa's waren. Toen de oorlog uitbrak zijn alle mensen uit hun villa's gejaagd, en die oude woningen zouden er nu nog steeds (spookachtig bij)staan. Een Fransman sprak me aan en vroeg of ik naar het 'echte' Kep wilde. Aha, dus toch! Ik vroeg me af waarom er hierover niets in de Lonely stond, maar besloot de gok te wagen. Voor een dollar nam ik een tuktuk, die me twee kilometer later afzette bij het guesthouse/restaurant waar de Fransman het over had gehad. Er stond alleen een oude vrouw zonder tanden die geen Engels sprak. De man had niet gelogen: dit was het echte Kep. Alleen hoefde ik hier niet langer dan een minuut te blijven. Er waren geen oude verlaten villa's, noch was er een markt (althans, niet een waar je rond wil lopen) of een leuk terrasje. Ik had gegokt en verloren. En natuurlijk geen tuktuk te bekennen. Het verschil met Attapeu was nu alleen dat ik al een prima guesthouse had in een prima buurtje, en zo liep ik zonder zorgen langs de weg terug. Na een paar minuten zag ik een tuktuk staan. Ik maakte de man zielsgelukkig toen ik "yes" antwoordde op zijn vraag of ik een tuktuk nodig had. Hij had nog geen customers gehad, zei hij. Goh. Een dollar en een paar minuten later was ik weer in de bewoonde wereld. Ik boekte a la minute een busticket naar mijn volgende bestemming: Phu Quoc. Morgen 10:30 uur ben ik weer weg uit dit pisdorp. And that's how it's done.