Wereldburgers

Traveling is like a box of chocolates; you never know what you're gonna get. Dat de Lonely Planet een ras-optimist is moge duidelijk zijn. Maar het is altijd maar afwachten of de geschepte verwachtingen waargemaakt worden.

Vanaf het moment dat ik zaterdag mijn nieuwe guesthouse inliep, was ik back on track. Ik zat weer op het goede spoor. Volgens Lonely Planet was dit de plek om andere backpackers te ontmoeten - net waar ik aan toe was - en dat leek te kloppen. Bij de toiletten ontmoette ik een Frans meisje. Ze bleek journaliste te zijn en was bezig met een artikel over vrouwen die alleen in Azie reizen. Ik bood meteen mijn hulp aan en ben meteen geinterviewd voor het artikel in Gavroche. Als het goed is stuurt het meisje het betreffende nummer naar me op in Nederland. Ik word nog eens beroemd.

Naast de tafel waar ik geinterviewd was, zaten twee meisjes en een man. De man kwam ook uit Nederland en bleek homo te zijn. Gezellig! De meisjes kwamen uit Duitsland en waren heavy metal-fan. Samen met dit gezelschap heb ik die dag een trip geboekt voor de dag erna naar het Bolaven Plateau - als ik Lonely Planet mag geloven (maar dat is de vraag) het Beloofde Plateau: een paradijs.

Die dag nog een goede koffie gedronken en kip met cashewnoten gegeten. Ik zag het staan op de kaart en dacht: daar heb ik nou zin in. Toen de serveerster kwam met het eten bleek dat ik echt en alleen kip en cashewnoten kreeg. Niets meer en niets minder. What you see is what you get! 's Avonds een tweede poging tot een volledige maaltijd gedaan bij een plastic restaurant op de hoek. Ton, de Nederlandse homo, noemt de restaurantjes met echt lokaal eten en geen poeha (en plastic tafels, stoelen, bestekhouders en ga zo maar door) de 'plastic restaurants'. En hij heeft gelijk: het zijn de beste!

De eerste indruk die ik van Laos had (Attapeu - zie vorige blog) begon al iets milder te worden. De mensen waren hier vriendelijker dan in Attapeu, al spreken ze nog steeds belabberd Engels. Her woord 'water' of 'aqua' kennen ze niet en er moet bij elke rekensom een calculator gepakt worden (denk 100 - 73). Ook is het land wat droger, maar dat kan ook aan het seizoen of de streek liggen. De zon schijnt volop en het is bloedje heet. Net als in Vietnam zijn restaurant hier ook woningen (en soms ook winkels), en is het publieke toilet voor de gasten ook de badkamer van de bewoners. Wanneer ik dus mijn squad doe boven het toiletm, zie ik vanuit mijn ooghoek wat scheermesjes en een haarborstel hangen. Things are not weird, they're different, denk ik dan maar weer. Ik probeer niet te oordelen.

Zondag de trip naar het Beloofde Plateau. Naast de Nederlandse homo van tegen de 60(?) met ruitjes bloesje en afritsbroek, de twee Duitse heavy metal-girls in het zwart, en ik (wat is mijn beschrijving?), bleek er nog een vrouwtje mee te gaan: een echte
Hollandse blonde dame die zo'n beetje de hele wereld had over gereisd, en die in theorie mijn moeder had kunnen zijn. En zo vertrok het regenboog-gezelschap naar het Plateau. Dit viel me wat tegen. We hebben welgeteld 1 thee- (en koffie)plantage gezien, terwijl het plateau naast watervallen bekend staat om de koffie en thee(plantages). Wel hebben we vier watervallen gezien. De een mooier dan de ander, maar twee is voor mij meer dan genoeg (en dan per week, niet per dag).

Laos oogt wat armer dan Vietnam. Niet zelden wonen de mensen hier in houten/bamboe-hutjes, maar dat kan wederom ook aan de streek liggen. Net als in Vietnam (en waarschijnlijk heel Azie) roggelen hier de mensen ook niet zelden. Ze snuiten niet hun neus, maar 'roggelen' het snot op en spugen het dan op straat. Tijdens het opnemen van een bestelling, excuseerde de ober zich even, liep een paar meter weg en kwakte een grote roggel op straat. Het zat hem even dwars, zo bleek. Okay, dat is weird!

Ik merk dat ik een voorliefde heb voor grote steden. Eigenlijk wisten we dat natuurlijk al, maar het is fijn om weer een bevestiging te krijen. Als ik terug denk aan mijn reis, is Hanoi me eigenlijk heel goed bevallen. Het was even wennen, maar ik begon het te waarderen. Het fijne aan grote steden is dat je alles hebt. Een meertje, een park, terrasjes met view, arme wijken, rijke wijken, bookings agencies, een backpackersstraat authentieke eettentjes, toeristische eettentjes, en ga zo maar door. Je weet waar je zijn moet als je naar iets op zoek bent (een kamer, een tripje, geld, een cheeseburger). In trekpleisters als Sapa en Halong Bay was het prachtig, maar je ziet meer toeristen dan locals. De natuur is schitterend, maar ik zou nooit in zo'n plaats kunnen leven. Hetzelfde geldt voor Hoi An. Prachtig stadje, maar geen plaats om me voor langere tijd te vestigen. Hier in Laos (althans in het zuiden) blijken uberhaupt geen grote steden te zijn. Pakse, een van de grootste steden hier, bleek niet veel meer te zijn dan een paar populaire straten. De meeste mensen gebruiken Pakse als basis om andere dingen te bezoeken. En dat deed ik dan ook.

In het guesthouse in Pakse had ik voor het eerst geen eigen badkamer en toilet. Maar na Attapeu was het gezelschapsdier in mij wakkeer geworden. Ik was bijna blij om mijn sanitaire voorzieningen met anderen te delen. Maar zonder dollen: het viel mee. Het was niet schoner of viezer dan 'eigen' badkamers en nooit was alles bezet Het enige irritante is dat je 's nachts als je moet plassen te bed uit moet. Maar dan denk ik: genoeg mensen hebben ergere problemen.

Maandag zette de twee Heavy Metals, de kaaskop en ik onze tocht voort naar Champassak. Klinkt als een erg chic gebeuren, maar het was niet meer dan een (onverharde) straat, tevens uitvalbasis voor de Wat Phu-tempel. Daar gingen we dan ook heen. Ik moet zeggen: tempels zijn zeg maar niet echt mijn ding, maar de hele sfeer eromheen was goed te doen. Wat Phu lag aan/op een heuvel, dus het uitzicht was schitterend. In Champassak dronk ik voor het eerst wijn. 5 euro voor een karafje. Ik deelde met een van de Heavy Metals. Ik was blij te merken dat meisjes in het zwart en met piercings ook heel aardig kunnen zijn. En met vrouwen van 42 kan je ook gewoon lol hebben en een biertje drinken. En met mannen van 60 ook. Age ain't nothing but a number. Het klikt of het klikt niet. Afhankelijk van iemands state of mind denk ik. En way of life. En laat die van backpackers nou bijna altijd hetzefde zijn. Al moet ik zeggen dat ik ook verschillen merk. Ik denk op dit moment niet dat ik elke jaar twee maanden alleen wil blijven reizen. Als ik 42 ben hoop ik stiekem gesetteld te zijn. Denk ik. Je kan niets plannen: je kan onvruchtbaar zijn of zelfs al zijn overleden aan kanker. Life is a gift. Wel wil ik dan ook graag veel van de wereld zien. Het alleen reizen bevalt me, maar ik zou ook graag weer met iemand samen reizen. Dingen delen en samen herinnerinen creeren.

Alhoewel ik dus goed met het regenboog-gezelschap kon opschieten, besefde ik me ook dat het ook weer geen hartsvrienden van me zouden worden. Echte vriendschap is bijzonder, zo bleek maar weer. En toen was ik weer even heel gelukkig met mijn vrienden thuis. Daarnaast hadden de Heavy Metals veel te klagen over hun vriendjes en 'zouden wel zien' waar de relatie heen zou gaan. Misschien ben ik jong en verliefd (en romantisch), maar ik heb niets te klagen en ben met iemand omdat ik daar een toekomst mee zie. Anders zou ik er mijn tijd niet aan verdoen.

In Champassak deelde ik een bungalowtje met een meisje uit Oostenrijk. Hoewel de hutjes maar 5 euro waren, wilde het meisje graag delen. I didn't care. Prima. Daar nam ik weer een extra wijntje van. Het 'meisje' bleek al 33. Ze zat alleen maar te zeiken, ondermeer over geld, maar ook over de harde bedden. "Mijn bed is ook hard", zei ik om haar te troosten. "Nee, maar mijn bed is harder", zei ze. "Ik heb jouw bed gevoeld". Ik hoop met 33 jaar een stuk volwassener te zijn (en niet meer zo op mijn geld te hoeven letten en niet meer in harembroeken en tanktops te hoeven lopen).

Dinsdag was de tijd rijp om naar Si Phan Don te gaan. Also known as the Four Thousand Islands: ontelbaar vel eilandjes in de uitdijende turquoise Mekong-river. Met een tuktuk, boot, bus en nog een boot kwam ik rond het middaguur aan op Don Det. De kaaskop (laten we haar Maria noemen) zou op een andere manier gaan en de Heavy Metals zouden naar Don Khon gaan, een eiland onder Don Det. Don Det zou meer het party-eiland zijn, terwijl Don Khon meer rust en natuur te bieden had. Ik had wel zin in een biertje, en aangezien het laagseizoen is en de kroegen hier om 22 uur sluiten, zou dat party-en wel meevallen. Ik wilde gewoon wat mensen ontmoeten om mee op te trekken, want een tropisch eiland (zonder strand) is toch niet zo leuk in je eentje. Aangekomen op Don Det zag ik de Franse jopurnaliste met een vriendin, en een jongen uit Chili. Er was geen bar of toerist te bekennen, dus besloten we een tuktuk te nemen naar een schijnbaar meer toeristisch deel van het eiland. Na even rijden zag ik een bordje staan: "Welcome in Don Khon". Oeps, we waren helemaal naar Don Khno gereden. Al zag het er gezellig uit, dus niet veel later hadden we allemaal een hostel gevonden. Ik zeg altijd hostel, maar soms is het een guesthouse, hotel of bungalow. Bungalow is overigens niet per se een droomhutje aan een strand. In mijn geval was het een oud houten hutje in het gras met een oude badkamer met een cold water shower en een blauwe emmer (om de wc door te spoelen). Anyway, het was prima.

Nadat ik mijn was had weggebracht (het was weer hard nodig), heb ik eind van de middag een sunset-cruise gemaakt met de Franse meisjes en de jongen uit Chili. In een long-tail-bootje de bruine (niet turquoise!) rivier over gevaren en de zonsondergang gezien. Het was relaxed en mooi. Naast de rijstvelden is varen in een long-tail-bootje door een rivier een van de redenen waarom ik naar Azie wilde. Het is prachtig! Soms krijg ik hier opeens een adrenaline-kick of een grijns op mijn gezicht. Dan besef ik weer even wat ik aan 't doen ben. Soms lijkt het of iedereen (alleen) reist en ik niets speciaals of stoers doe, maar natuurlijk reist iedereen hier (alleen): wat doen ze anders hier? En het blijft vet dat ik dit doe.

Na de rivercruise een drankje gedaan en gegeten met de Fransen, de jongen uit Chili, en nog twee anderen uit de USA. De Amerikaanse jongen was een lawyer, dus even gebabbeld over onze rechtssystemen. Het is zo leuk mensen uit andere landen te ontmoeten en te praten over de verschillen en overeenkomsten tussen de landen, culturen, opinies. En iedereen reist overal maar heen. De wereld is van ons allemaal. I'm a citizen of the world, darling!

Woensdag ontbeten met de Duitse Heavy Metals, de Franse meisjes en de Chileense jongen. Alle naties verenigd! Later fietste Maria langs en met zijn allen hebben we ook bikes gehuurd en zijn gaan fietsen over de eilanden (er is een brug tussen Don Det en Don Khon). Onderweg kwamen we nog meer Fransen tegen (het wemelt ervan hier). Een was weer eens advocaat. Hij werkte bij Allen & Overy in Parijs. Oeh la la la! Met z'n allen doorgefietst naar een chil restaurant met kussens op de rond. Er bleken alleen alto's te zitten: dreadlocks, piercings en joints all over the place. Maria en ik voelden ons suf en oud, maar sloegen 'em even over. Het erge is dat Maria ook echt 42 is, maar ik 23. Ben ik nou zou ouwelijk of zijn de anderen zo kinderachtig? Blowen doe je misschien als je 16 bent: dan is dat stoer. Maar 25, 30, 35? Ik was benieuwd of de Franse advocaat ook een hijs zou nemen, maar voor ik dat kon zien zaten Maria en ik alweer op de fiets om nog even van het eiland te genieten. Daarna de Duitsers opgezocht voor een drankje. Ik dronk Pastis. Hmm jammie! You see, ik houd van een drankje, maar vind het ook leuk om wat van het land te zien waar ik ben. Joint roken kan ik ook thuis. Al zit daar misschien het verschil in?

Liefs, Suzie